Aşk

24.01.2014

” Aşk. Aşk insanların mutlu olmak için uydurduğu bir kavramdır. Aynı zamanda acı çekmek için. Gerçek şu ki bu insanları hiçbir zaman anlamayacağım, küçüklüğümden beri de anlayamadım. Hangi salak insan acı çekmekten hoşlanır ki? Buradan yola çıkarsak aşık insanların hepsi mazoşisttir.

Geçmiş zamanda yaşanan aşkları dikkate alırsak hepsi kavuşamadan ölmüşlerdir. Ki aşk yolunda hepsi acı çekmiştir. Şimdi biri gelipte neden aşka inanmıyorsun diye sorarsa, ben mazoşist değilim ki derim. Ben bunun yerine “çok sevmek” tercih ederim. Çok sevdiğin birine sürekli güvenirsin, seni koruyacağını bilebilirsin. En önemlisi acı çekmekten de bir şekilde kurtulursun. Aşktaki gibi midende kelebekler uçuşmaz belki. Ama güvenirsin işte o kişiye. Belki aradaki farkı anlatamadım, günlük. Ama benim için durum bu.

Birini çok sevmek. Bu kişiyi yabancı biri gibi değil de, aileden biri gibi görebilirsin. Bence çok sevmek etkili bir kavram. Bazı insanlara göre aşk öyle. Ama mutlu aşk denen şey yok ki. En azından kendim göremedim. İnsanlar ömürlerinin sonuna göre aşık yaşamıyor ki. Zorunluluk olarak katlanıyorlar. Ama ömrünün sonuna kadar birini çok sevebilirsin. Aileden biri gibi görüyorsan, dost gibi görüyorsan, ondan nefret etmezsin. Sadece çok seversin. Hiç unutmazsın!! “

Dört yıl önceki bir Özge YILMAZ’ dan kesit. Hala aynı düşünüyorum bu konular hakkında. Fikrim hiçbir şekilde bunun dışına çıkmadı. Memnunum da bu durumdan. O zamanda mantıklıydım hala öyleyim. Seviyorum bu durumu. Çocuk düşünceleri bunlar, gerçi hala çocuk olarak görsem de kendimi yine çocuk düşüncelerim devam ediyor.