Bir zamanlar bir kız vardı;
Küçük yaşlarında, ev dediği bir savaşta nasıl yaşayacağını öğrenmek zorunda kaldı.
Hiçbir zaman fırtınadan kaçıp sığınağa sığınmayı bilemedi.
Annemin yüzündeki acıyı görmek beni incitti.
Her zaman babamın yumruğu, onu yerine oturturdu.
Bütün bağırtıyı duyup odamda ağlardım.
Yakında bunların sona ereceğini umarken…
Yaralar geçer baba, ama acı hep kalır.
Hâlâ beni nasıl korkuttuğunu hatırlıyorum.
Hâlâ daha korkutuyorsun zaten.
Güç annnemdir, verebildiği bütün sevgi için.
Ve güç benim, veremediğiniz her şey için.