Gizem İldeniz
Saat 01.30, kulaklıktan haberin yok ölüyorum şarkısı geliyor. Yatağımda yatmış bu satırları yazıyorum. Hangi derdimi anlatsam bilemiyorum. Kafam o kadar dolu ki, hiçbir şeye odaklanamıyorum. Etrafa boş gözlerle bakıyorum. İnsanlar da farkında, neyin var diyorlar cevaplamıyorum. Neyin acısını çektiğimi bilmiyorum çünkü. Belki de bunca zamandır birikmişlerin acısıdır. Aldatmanın, dost kazıklarının, en yakınımızın söylediği ufakta olsa kırıcı bir söz… Bütün bunları içimde yaşamaya alışmışım. İçimde fırtınalar koparken dışarıya gülümsemeyi öğrendim. Her seferinde hiçbir şey olmamış gibi ayağa kalkmayı öğrendim.
Saat 02.23, bu sefer kulaklıktan ben yoruldum hayat sesleri yükseliyor. Sahiden yoruldum hayat. Artık mutlu görünmek yerine sahiden mutlu olmak istiyorum, ayağa kalkmak yerine hiç düşmemiş olmak istiyorum ve en önemlisi de acıyı değil de mutluluğu en derinlerimde hissetmek istiyorum. BEN ARTIK YAŞAMAK İSTİYORUM.
