Biz yaşamayı unutanlarız

Manik depresif rahatsızı bir gencin gözünden toplumdaki iletişim sorunu:
En çok canımı sıkan ne biliyor musun? Bir süre sonra insanlar bizi dinlemiyor. Kimsenin kimseye tahammüllü kalmamış. Kimse kimseye bir dakikasını bile vermiyor. Tüm dakikalarını o telefon denen alette geçiriyorlar. Ulan bazen diyorum ki: Bir telefon kadar değerimiz kalmamış, bir alet kadar be! Sanki her birimiz ayrı dünyalarda yaşıyoruz. Sanki aynı havayı solumuyoruz. Bizi göre göre nefret ediyorlar adeta. Bir çoğu halimizi görünce yüzünü buruşturuyor. Belki de ölmemiz için dua ediyorlardır. ‘‘Durun bir kez bizi dinleyin, ölüyoruz diyoruz. Ne zaman öleceksiniz diye soruyorlar. Yaşamaya takatimiz kalmadı diyoruz. İntihar edin o zaman diyorlar. Bir kez olsun oturup konuşalım diyoruz. İşim var diyorlar. Ya bir kere ya bir kere yüzümüze bakın diyoruz. Yüzlerindeki nefreti kusuyorlar. Sanki biz onlara kötü bir şey yaptık. ‘Sadece düşündüklerimizi söyledik. İntihar en büyük günahlardandı, bizde sigara içerek ölmeyi bekliyoruz dedik.” Bu kadar kolay mıydı ya? Hani biz iletişimi çözmüştük? Hani biz modern bir hayatı yaşıyorduk? Ne modern ama değil mi? Onun üstüne bas, diğerinin üstüne bas, öylece yüksel; öylece hep iyi ol. Böyle mi iyi olunuyor! Birbirimizi umursamayarak mı iyi oluyor? Lütfen söyle okur, lütfen! Birbirimizi ölüme iterek mi iyi oluyoruz. Eğer öyleyse bak bana da öğret aynısını, bende senin kuyunu kazayım. Bende bundan sonra iyi insan olayım!
Ben bir tek sigaraya aşık oldum bu hayatta. Çünkü kimse benim için göz göre göre yanmadı!
Bir şey öğrendim: ”Biz Yaşamayı Unutanlarız.”