Bunların peşinden koşmak

Yok, ellerini uzağa koy.
Masa üstünde yeterince birikti kirli tabak çatal.
Aman, zili çalma ve uzaklaş bir saniye tereddüt etmeden.
Eksildim olası gelişlerini beklemek için göz kapaklarımı kapanmamaya zorlarken.
Sakın bir araba camından elini çıkarıp rüzgara dokunduğunda gelmiyim aklına.
İzin verme anlattığım ve hayalim diye övüp bitiremediğim her şeye seni dahil ettiğimi bildiğin o anların aklına düşmesine.
Bir söz tut, senin olsun.
Bana hiç vermeye yeltenmediğin sözler lazım.
Söylemediğin cümleler yüzüme çarpıyor, yazmadığın özlemeler, suratından silip atarak yanıma geldiğin bütün duygular yetiyor.
Yok, sen buralarda çok durma.
Bir gün olur da sen ve ben olmayan herkese biraz da olsa benzemeye kalkarsan unutma,
sana bunu yaptıran hayat değil,
sensin.
Bir sancı fikri kafamda.
Aklım bir uçurum kenarı, sesler çok yoruyor ve kimseye bir şey anlatasım gelmiyor artık.
Annemin en çocuk yanına sarılıp ağlıyorum ben bu olaydan 6 sene sonra.
Ama sen dur,
sakın kabul etme inkarına tereddütsüz atladığın o şeyi.

Benim sevgim seni kurtarmaya yeter mi bilmiyorum artık.Onun elini tutarak geçtin içimdeki köprüden.Onun çiçeklerini büyüttün pencerende.

Hiç gerek yok onca yükü kendine yükleme, ben seninkileri de sırtlandım.
Bir köşe başında bana rastladığında bir daha tekrarı olmayacağını anlayacaksın.
Köşe başlarında kaybolur insanlar günün en yorgun saatlerinde ve gün doğmaya başladığında değişen hiçbir şey olmaz.

Hayatımın en yağmurlu mevsimiydin ben sana asla şemsiye açmadım.Kaçmadım.
Dur,
-ma.
Git.Ya da yaz benim gidişimi beyaz sayfalara, satırlar eskidikçe ve parmakların benim parmaklarımın değdiği tuşlara dokundukça.
Belki parmak izlerim seni ben yapar.
ama asla kalamaz hayatında uzun süre.

Silinecek yazdığım her şey ve dokunduğum yerlerin üzerinden çok zaman geçecek.