in

Cambaz

Hepimiz kendi hayatımızın birer cambazı değil miyiz? İpe sert bassak kopacak, yavaş davransak dengemizi kaybedip düşeceğiz.. Sahi neden şu ipe doğru bir adım atamıyoruz? Sorun bizde mi yoksa o ipi oraya geren kişide mi ?

Hayata yeni başlamış olsak tüm geçmişi silebilsek yine aynı hataları yapar mıydık? Karşılıksız her sevdanın ardına bu kadar düşer miydik? Yine beş kuruşsuz ayın sonunu beklediğimiz günlerden böylesine hayıflanır mıydık?

Hayata yön verenler her zaman kendimiz olduk, bazen sonunda mahvolacağımızı bile bile olur olmadık adımlar attık, bazen hiç olmadık şeyler için birbirimizi kırıp döktük, bazen çekip gitmek istedik gitsek bitecekmiş gibi bazense öylece oturup bekledik sanki her şey yoluna girecekmiş gibi ama şu ipin üzerinde bir sağlam durmayı beceremedik!

Her şeye rağmen geri dönüşü olmayacak adımları çoktan attık, artık o yolun ortasına geldik. Yine de hiç bir şey için geç kalmış görmeyin kendinizi. İpleri de elinize alın artık. Kimse sizin hayatınıza yön veremez. Mutlu olmakta sizin elinizde mutsuz olmakta… Herkes aynı gökyüzüne uyanıyor, aynı ağaç kenarında hayallere dalıyor, aynı karanlığın içinde boğulup sessizce ağlıyor. Acı da bizim mutluluk da ve hatta aşk da! Elbette zaman zaman ama dimdik ayakta durmalıyız ki bizi düştük sanmasınlar daha çok güneşli günler göreceğiz. Sağlıcakla…

What do you think?

0 Beğeni
Upvote Downvote
Okur

Written by Vahide Müge Saltı

Erciyes Üniversitesi Halkla İlişkiler ve Tanıtım öğrencisiyim.
Lise yıllarımdan beri şiir ve müziğe ilgi duyuyorum.. Benim için hislerimi kaleme dökmek bir meditasyon gibi :) Ama asıl mutlu olduğum şiirlerimi okuyanların benim cümlelerimde kendini bulması.. Benim için önemli olan kelimelerle kafiye kurmak değil insanların kalbine dokunmaktır :)

Bir cevap yazın