Hande Yılmaz
Ortalıklarda dolaşan doğum sancısı
Patlıyor en ortasından gecenin
Kamaşan gözler perdelerini çekip
Tekrarlı hayatlarına devam niyetinde
Uyuyorlar çağın getirdiklerine
Evet uyuyorlar
Uyuyorlar…
Uyuyor…
Uyu…
Zaman sürekli bir akışta
Saat 12’yi hep çalışta
Sokaklar kölesi olmuş düşünmeyen insan cesetlerinin
Kalenin fethedilecek adımlık yeri kalmamış
B i r
r ü z g a r
es i y o r…
Ortalığı çürük domates kokusu kaplıyor
Alışmış burunlar
Ket vurulmuş ağızlar
Ve farkındalığın tadına varan diller…
Artık çok geç diyen bir topluluk gecenin sessizliğinde çağlıyor.
Karşıdan bir bir ışıklar sönüyor
Çok geç…
Geç kalmanın çokluğu kimin eline bakıyor?
Kim kuruyor bunu?
Değişimin kendisi itibar duvarını çürütüyor bu sorularla
Ortalıkta;
çürük domates kokusu…
Her yere siniyor.
