Onur Konaray
Saat hayli geç oldu; ağaçlar yapraklarını dökme işlemini tamamladı, kış kapıyı araladı, 2017 bizlere göz kırptı, tepelere kar yağdı, ben kalpsiz biri oldum, saat bir hayli geç oldu…
Geç oldu sana geç kaldığım için saat.Saatin akrep ve yelkovanı saat 00:00’daki gibi “birleşik” değil, 18:00 gibi “ayrı” duruyorlar tıpkı bizim gibi, sen ve ben…
Zaten geç olan saat olmasa bile bazı şeyler için artık çok geç. Bir daha sevemem seni.Çünkü bu vakitlice bir şeydi. Ben seni en sevmemem gereken zamanda sevip vakti tüketmiştim. Tükenen yalnızca vakit değil aynı zamanda bendim.Ben tükenirken sesimi duymamanın acısı tükenmekten bile beterdi. Felaketim olmuştu artık saatler, göremez olmuştum seni.Nerden bilebilirdim ki buna değmeyeceğini?
Aslında bunu bilebilmemin bir tek yolu vardı. Bir sabaha karşı seni düşündüğüm gecelerden herhangi birinde seni anlamak(!) Ama bunu da sonradan öğrendim ben. Çünkü o gecelerde seni anlamayan bir ben. Anlam bulamadım buna, ne yazık ki hem de ne çok yazık…
Son kez bir gece yarısı görmek isterim seni. Yüzün geceye meydan okuyormuş gibi bembeyaz iken… Ellerinin ufaklığı içimi titretmeye yetiyorken yüzüne çok şey söylemek isterim.Söylemek isterim, söyleyemem…Üzülürsün. Gözlerimden akan birkaç damla yağmura karışıyor iken sana son kez demek isterim;Saat bir hayli geç oldu, git istersen…
