Yıldız Alara Yücel
Etraftaki bütün sesleri yağmur kokusuna hapsetmek istiyorum.
Bir camın kenarına yaslanmış,duyduğum seslerde kaybolmayı hayal ederken yüzümün ıslaklığıyla irkildim.
Canımı acıtacak kadar büyümemiş bir soğuk,tenimle ısınıyordu.Nasıl ki kar tanelerini avucumda tutmak için deli bir heves duyuyorsam ama avuçlarımın içine geldiklerinde eridiklerini görüyor ve içim eriyorsa , yine öyle bir hayal kırıklığı hissettim.
Yağmurun hissedilemeyecek güzelliğinin tenimde ısınmasını,yok olmasını sevemedim.
Bir küçük yağmur damlası olmaktı en büyük hayalim,başka da hayal ku
rmadım işin aslı.
” Hayaller ! ” diye haykırmak istiyorum ah o kocaman insanoğluna ; Hayaller, bana hiç de gerçekçi gelmezler.
Derseniz ki ; ” Zaten gerçek olmayacaklar.” , biliyorum.Sözüm de orada başlıyor,Bu hayaller sizi kandırıyor efendim. ”Bir gün ” diyerek kurduğunuz tüm hayaller,yaşamayı ertelediğiniz hayatınızın küçük köşetaşlarından öte birşey değil aslında ! ”Uyanın ! ” sarılasım var hepinize tek tek, ”Bu hayallere fazla dalmışız,nefes alamıyoruz.”
Acılar ; bu denli gerçekken,ya da hüzünler,veya aşklar…
Her duygunun ve hayatın her parçasının yakıcı tarafı gerçeklerde yaşanıyorken,tüm güzelliklerini hayal adıyla yalnız sizin kalbinizde hissedilecek olan,ve yalnızca sizin fikirlerinizde şekillenen hatta sizinle birlikte yok olup hiç yaşanmayacak olan bu diziden ; onları, sizin dışınızda kimsenin yaşayamayacağı bir kafese hapsetmekten öteye geçer mi bu hayalleriniz ?
Aynı soğukluğu tenimde yeniden hissediyorum,yeterince büyümüş bu sefer ;
“Sus” diye haykırıyor cama vuran damlalar.Fazla söze ne hacet ; Islanıyoruz..
