İlan

İlan edin! Artık hiç bir aidiyet duygusunu barındırmıyor gövdem. Çünkü bu beşeriyet yüküm benim, bu insanlar sancım. Kapılara üç kere vurdum. Sağ ayağımla çıktım evlerden. Işıkları kapattım. Suyu biriktirdim. Dağa yaslandım. O’nu sevdim. İnsana güvendim. İnsana inandım. Ah benim mağrur hatam, insana olan inancım.

Şimdi senin alemin ortasında durup beklediğin kim?

Halbuki sana söylenmişti. “Biz ona şah damarından daha yakınız.”

Hadi evine git artık.

Çünkü kimse geçmeyecek buradan.