in

Kelimeler Yetmiyor

angel 1507524 1920

İnsan sevgiyi böyle ellerinde tutamıyor ya. Bu yazı da ondan işte. Bu yazı bir üzülüşün kelimelere dökülmesini anlatmaya çalışmıştır.
Bir zamanlar birinin ağzından, o zamanlar çok saçma gelen bir cümleyi duymuştum. “Duygular dile getirildiğinde anlamını yitiriyor.” demişti. Şiddetle karşı çıktım. Asıl dile getirmezsen karşılık bulamazlardı, bilinemezlerdi. Aslında öyle değilmiş, birkaç zaman sonra anladım.
Oysa söylediğin zaman yetmiyormuş kelimeler, mutlaka eksik kalıyormuş bir şeyler. Hiçbir şey tercüman olmuyor hislerine. Birini öylecesine sevmezsin. Önce onu görürsün, onunla konuşursun sonra onu tanımaya başlarsın. Gece yastığa başını koyduğunda düşünmeye başlarsın ve her şey dönüp dolaşır onu bulur. Hatta dinlediğin en sıkıcı derste bile bir yerlerden onu çıkarmaya başlarsın. Öyle bir anda sevemezsin. Önce buna zaman harcarsın. Gecelerin gündüzlerin… Hepsi birbirine karışır. Yolda birilerini görürsün, ona benzetirsin ve deliye dönersin. Bir anda değil işte. Bunu nasıl sözcüklerle anlatabilirsin ki?
Sonra “seni seviyorum” dersin. I-ıh. Yetmez. Seni seviyorum yetmez. Özneler, nesneler, yüklemler yetmez. Hiçbir şey yetmez sen bunu söylediğinde. Sen sadece onu sevmiyorsundur, onun kafanda yarattıklarını da seviyorsundur ve hiçbir kelime bunu anlatabilecek kadar güçlü değildir.
Birinden nefret edersin, bunun için önce onu seversin. Ona zaman ayırırsın sonra nefret etmek için zaman ayırırsın. Öyle bir anda kestirip atmazsın. Hatta ondan bıktım, yeter dediğinde bile ağzından onun adı dökülür. Yine kelimeler yetmez bu hislerine.
Önce seni buldum sonra içimde büyüttüm gittikçe büyüdü. Geldim “seni seviyorum” dedim. Yok yok, bu olmaz. Bundan daha büyük bir şey olmalı. Bu çok yetersiz. Kelimeler çok yetersiz. Ağzımdan çıktığı an çıkan kelimelerle kısıtlanmış olacak. Oysa ben kısıtlanmak değil göklere, denizlere açılmak istiyorum.

What do you think?

0 Beğeni
Upvote Downvote
Okur

Written by Simge Ayhan

doğayı koru!

Bir cevap yazın