Valiko Aliyev
Yorulmuştum, fikirleri beynimde gizlice saklamaktan. Ara sıra kendime kenarda bakıyorum da… Ne kadar da faydasızım, bir adımlık uçurumun kenarındayım, her defasında yardım istiyorum sabahtan. Koşuyorum günahtan sıradaki günaha doğru. Kalbim ayna gibidir, kırıldığında dert getiriyor ama şimdilik korkulacak bir şey yok çünkü yine batsa da çıkartmak istesen bile kan yok. Sabahlarda elimi açmaya duam yok, sorularım yok. Bir dakika, bir şeyler kapıyı çalıyor, hislerimdir büyük ihtimalle. Biz… Korumayı sevgini korumayı becerebilecek miyiz? Aklında tut bu elleri. Ben… Senin ismin yanında… Düşün, insan nasıl ilginç olurdu eğer bulut gibi olsaydı. Bakınca şeffaf ve güçsüzdür. Ama güneşin önünü kapatan tek odur. İnsan aciz, kaybetmeden özlemiyor. Önleyemiyor yanlış yaptığında. Dünyanın konuşmaya ihtiyacı yok, kim önemsiyor dünyayı ? Herkese lazım onun küçük çerçevesi. Sevginin tercümesi nedir sence ? Manasını kimse bilmiyor ama herkes konuşuyor. Gözlerini kapatıp bakıyor, aslında karanlık görüyor ama uyduruyor güvercinler uçuyor burada.. Ben de bu listede hayaller uzmanı, gerçekte olmayanlar burada yardımsız alınıyor.
Cennetin göz damlasıdır elime düşen damla.. Bıkmış artık insanların yolunu beklemekten. Sıkıntı mı? Depresyon mu ? Neden bunların cevabını almak için iyilik yapıyoruz ? Çöpün içinde çalışıyoruz, en son çöpü almak için. Neye lazım bu yıllar, büyüyünce çöp olmak için mi hepsi ? Körpe kalsaydım iyi olurdu, hiç bir şey bilmeseydim, hiçbir şey yapmazdım o zaman. Yanlış yaptım ben. Hayattan doymadım bir tane getir yine. Beynimde fikirler adımlarıma ters yine.. Senin o son bakışların yeter bana, intihar ediyordum her saniye, sebebi gözlerindi. Sus. Fısıldasın gözlerin. Aklıma geliyor seni her üzmelerim. Göz damlalarında yüzmeni, tıpkı bir balık gibi… Özür dilerim.
