in

(Tiberius ve Gaius Gracchus) Gracchi krizi üzerine

Gracchi Krizi.

Kartaca ile yapılan uzun ve acımasız mücadele, Roma’yı imparatorluk cumhuriyeti yaptı ve imparatorluğun kazanılması, Roma yaşamının her alanında geniş kapsamlı değişiklikler getirdi. (Pön Savaşları, Kartaca Savaşları olarak da bilinir. Kartaca ile Roma Cumhuriyeti arasında, MÖ 264-146 yılları içinde) İmparatorluk, Roma toplumunun ekonomik temelini, Romalıların kendilerini anlamakta zorlandığı yollarla değiştirdiler; ancak herkes, dönüşümün kötüye gitmesini sağladığını düşünüyordu. Birçok Romalı gibi, tarihçi Sallust da toplumsal dönüşümü manevi bir düşüş olarak algılıyordu:

Roma sıkı çalışma ve adalet sayesinde zaman için harika bir şekilde büyümüştü. Roma’nın Kartacayı’yı devirdiğinde, kara ve deniz bize açıldığında, talih bize karşı döndü ve yaptığımız her şeye karşılık getirdi. Çaba göstermeyi ve tehlikelerle başa çıkmayı kolay bulanlar, çoğu insanın çok arzu ettiği boş zamanın ve zenginliğin bir yük ve bir lanet olduğunu keşfettiler. Para arzusu artıyordu, bunun yanında iktidar için açlık vardı ve bu ikisi de her türlü kötülüğü doğurdu. Açgözlülük, onur, dürüstlük ve diğer erdemleri yok etti ve insanlara kibirli ve zalimane olmalarını öğretti. Nihayetinde hastalığın bir veba gibi yayılması üzerine Roma değişti: Bir zamanlar diğerlerine göre adalet ve mükemmellikten üstün olan hükümet, artık acımasız ve dayanılmaz hale geldi. (Nystrom, p. 30)

Bu sözler tarihçi Sallustius’un, arkadaşı ve siyasi destekçisi tarafından yazılmış. (Julius Sezar)
Birkaç yıl sonra Livy, “Ahlak ilk önce nasıl yol aldı, daha sonra daha da alçakça ve daha aşağıya çöktü. Nihayet bizleri günahlarımıza, ne de kötülüğümüze ya da iyileştirmeye karşı dayanamayacak hale getirip, daha da aşağı doğru dalmaya başladı” yorumladı.

İronik olarak , Kartaca’da alınan zafer, eninde sonunda Roma Cumhuriyeti’nin ekonomik, politik ve ahlaki temelini yok edecektir!

Savaş Etkileri

Roma İmparatorluğu’nun yeni gerçekliğinde ilk deneme, Sicilya’nın yeni imparatorluk bölgesi olacaktı. Senato, Sicilya’nın Kartaca’nın muhtemel dönüşüne karşı korunması gerektiği gerekçesiyle Sicilya’yı Roma İmparatorluğu’nun ilk ili olarak eklemiştir. Sicilya bir asker kaynağı olarak kullanışlı görünmüyordu ve nüfus Latin değildi. Öte yandan ada tahıl üretiminde verimliydi. Adadaki birkaç Yunan şehirinin bağımsızlıklarını koruma hakkı dışında, Sicilyalılara müttefik statüsü tanınmadı; bunun yerine tahıl ile haraç ödemek zorundalardı. Senatör Cicero, Senatos’a şunları söyledi:
“Roma ulusunun çıkarları söz konusu olduğunda, Sicilya ilimizin genel avantajı esas olarak bize gönderdiği tahıldan gelir.” (Lewis and Reinhold, p. 349)
Tahıl tohumunun haraç olarak kullanılmasının ekonomik sonuçlarını kimse değerlendiremedi. Senatörler sınıfından Romalı bir Vali, adayı yönetmek ve Roma Senatosu adına halktan haraç aldması için gönderildi. Aşar ya da “onuncu” olarak bilinen, bir Roma vergisi konuldu. Vergi adil yönetilmek için konulmuş, ama pratikte nadiren adalet gözleniyordu. Talihsiz Sicilyalılar en kötü Roma hakimiyeti yaşadı.
Bir sürü Roma valisi, adayı yağmalayıp her son denarius ( altın para) için halkı sıkarak zenginleşti. M.Ö. 73 yılında Roma Valisi olan Sicilyalı Verres, yolsuzluk standartlarını olabilecek en üst seviyeye taşıdı ve toplumda yaşanan öfkenin sonunda Roma’ya geldi. Cicero, Verres’i yolsuzluk nedeniyle yargılama görevini üstlendi. Başarılı konuşma ile, o gününün en büyük sözcüsü ve avukatı olarak ününü kazanmıştır.

Jüri Perry Masonlike şöyle not aldı:
Sadece üç yılda bu eyaleti eski durumuna getirilecemeyecek şekle getirdiğini, yıktığı ve harap ettiği eyaletin uzun yıllar vicdanlı valilerin bile düzeltmesi mümkün gözükmemekteydi.

Verres davasında karşı açıklama olarak: Benden önce, Sicilya sakinleri ne kendi yasalarına ne de senatoryal kararnamelere, ne de evrensel olarak erkeklere izin verilen haklara erişmemişti. Ben Sicilya valisi olduktan sonra her Sicilyalı şimdi, bu çok aç gözlü, çok şişman domuzların onları yağmaladıktan sonra bıraktığı artıklara sahipler.” Diyecekti.

Kendilerini kutlama ve zafer sarhoşluğunda neredeyse kaybediyorlardı ki, hiç kimse, ve kesinlikle Romanın egemen seçkinleri, Roma ekonomisine ganimet yağmasının etkileri konusunda herhangi bir düşünceyi aklına getirmedi. İmparatorluk genişlemesinin öngörülemeyen büyük sonucu olarak, bu durum Büyük Roma imparatorluğundaki vatandaşların büyük bölümünün aşamalı bir şekilde fakirleşmesine sebep olacaktı. Başka bir deyişle, sonuçta Roma Cumhuriyeti’ni yıkacak tüm siyasi istikrarsızlık ve şiddet, sonuç olarak bu ekonomik felaketten gelmektedir.

Roma’nın Zenginliği

Fakat bu muazzam zenginliğe sahip olanlar, rezil Verres gibi senatörlerin küçük bir sınıfıyla sınırlıydı. Romalılar ve İtalyanlar’ın ana kütlesi açlık çeken köylüler ya da borçlu çiftçiler ya da vatandaşlardı. Tarihçi Theodor Mommsen’in dediği gibi İtalya, “bir dilenci ve milyoner toplumu” olarak ortaya çıkmıştı. M.Ö. 62 yılında Julius Caesar’ın, 25 milyon “sesterce” Roma sikkesi borcu vardı. Bir Sesterce’nin mütevazi bir hesap ile olarak bugünün parasında (1799 senesi) beş sent değerinde olduğu tahmin edilir, bu hesaba göre Sezar $ 1.250.000 borçluydu.
Daha sonra, M.Ö. 44 yılında Ceaser’ ı öldürmeye yardım eden Marcus Brutus’un, annesi Sevilia için tek bir inciyi 300.000 $’ a satın aldığı söylenmiştir. Benzer şekilde, Cicero, sadece ılımlı davranarak iyi bir insandı. Geliri ile altı villa sahibi olabilir ve 175.000 $ ‘lık bir ev satın alabilirdi. Cicero, aynı zamanda tek bir “citruswood” tablosu için 25.000 dolar ödedi. Küçük bir şehir devletini yönetmek üzere tasarlanmış olan Roma cumhuriyeti anayasası, bir imparatorluğu yönetmeye çalışırken çatladı ve inledi. Ancak iktidar seçkinlerinin yolsuzluk ve tecavüzleri daha büyük bir krizin sadece ufak bir parçası olmuştu.

Kölelik Sorunu

Roma ahlakının çöküşünü getiren şeyi tarihçiler ve ahlakçıların bir çoğu, bu düşüşü roma’nın yaptığı fetihler ve kölelik ile bağdaştırmayı hiç düşünmediklerini merak ediyorlar.
Fetihler, temel ve ekonomik değişiklikleri de yanında getirdiler: tarımda geçim öyküsünden kapitalist üretime geçiş ve köle emeğinin serbes emek için ikamet edilmesi gibi. İmparatorluk ayrıca İtalya’ya bir köle seli getirmekte idi. İlki Punik savaşında 75.000 köle getirildi (tek bir Tarentum şehrinden 30.000 kişi), daha sonraları Makedonya’nın galibi Aemilianus Paulus’a geri gönderildi. M.Ö 167’de 150.000 köle, Daha sonraki her savaşta da, daha fazla savaş esiri getirildi ve sivilleri köleleştirdiler.” Birçok Yunanlı ve Asyalı, Roma köle ustalarından çok daha iyi eğitim almıştı. M.Ö. 146’da, Roma birlikleri sonunda Kartaca’yı yok ettiğinde, kurtarılanlar (50.000 kişi) köle olarak İtalya’ya getirildi. Gaius Marius, M.Ö. 104 yılında Cimbri ve Teutones’u yenerek, İtalya’daki iş piyasasına 150.000 esir düşürmüştür ve buna birde cermen köleleri eklemiştir. Fiyatlar çok çeşitliydi, ancak Romalılar çalıştırmak için çok iyi yüzlerce köleyi göze olabilirdi (O döenmde kişi başına düşen köle sayısı çok fazlaydı). Roma nüfusunun herhangi bir noktada köleleştirildiğini tahmin etmek zordur muhtemelen İtalyan nüfusu Julius Caesar zamanında kabaca %30-50 arası köle idi. 1850’de Amerikanın Güney’de her yüz serbest erkeğe kıyasla 51 tane köle kıyalaması vardı. Karl Marx, Komünist Manifestoda, antik devletin öncelikle kölelerin devleti olduğunu belirtti. Köleliğin Romalılar için her şeyi değiştirdiğini anlamak için Marksist bakış açısını tamamen benimsemek zorunda değiliz. Her şeyden önce, kölelik çoğu Roma vatandaşının ekonomik konumunu mahvettimiştir ve Romayı çöküşe sürüklemiştir.

Roma Çiftçiliğinin Sonu

Senatör sınıfı arasında, küçük çiftçilerin eyaletin teşvik etmesi gereken çabalardan ve emekten yararlanma erdemlerine sahip oldukları inancına dayanan bir makale idi. Romalılar ayrıca, küçük çiftçilerin en iyi askerleri yetiştirdikleri ve Roma ordusunun her zaferini, Roma toplumsal sisteminin üstünlüğünün bir kanıtı olarak gördüler. Bu bakımdan, Amerikan cumhuriyetinin kurucularıda aynı şeyi hissettiler. Yine de Senato’nun asıl politikalası, övgüyle söz ettikleri küçük çiftçilerin sınıfını yok etme eğilimindeydi. Bir kere, sürekli savaş talepleri, çiftçileri uzun süre arazilerinden uzak tuttu. Roma ordusunun tahıl, yağ ve şarap ihtiyacını karşılamıştır ve bu talepler eski tarımsal geçim tarzını değiştirmiştir. Roma’nın eski bölgesel tarım ekonomisi ticari faaliyet patlamasıyla emperyal kapitalist bir ekonomiye dönüşmüştür. Fakat bu faaliyet sıradan bir Roma çiftçisine yardımcı olmamıştır. Birçok çiftçi mallarının Hannibal’a karşı verilen 16 yıllık uzun süreli mücadelede harap oldusunu gördü ve Lejyonerlerde yurt dışı hizmetinin uzun sürmesi nedeniyle birçok aile çiftliği, çok yaşlı olanlar ve çok gençler sınıfı adı tarafından bakım adı altına alındı ve terkedildi, kısmi olarak gözetimden ve denetimden uzak tutuldu. Bazı askerler tarım kültürünü kaybetti veya sattılar. Bu arazilerin çoğu, onu büyük mülklere (Latifundia) dönüştüren Senatör ailelerin eline geçti. Bu mülkler sebze, şarap, zeytinyağı ve diğer ürünleri fiyatlarla üretti ve bu da küçük üreticileri piyasadan sürdü.
İtalya’nın bir bölümünde, kırsal kesimler ve tarımcılık, neredeyse her gün kar’ına çalışıp, gece de koğuşuna kilitlenen köle grupları haricinde, görüldüğünde neredeyse azalmıştı.

Sicilya, Kuzey Afrika ve İspanya gibi buğday yetiştiriciliği alanlarının kazanılması, İtalya’da da buğdayı yetiştirmek için çok kârsız hale getirdi – Sicilya buğdayı ise fethedilen bir alandaki haraç olarak pazara sunuldu ve Roma devleti ya bu piyasa fiyatını çok aşağıya sattı ya da hemen satın veya teslim aldı. Tarihçi Florus, “Zengin uluslardan gelen ganimetler, Roma’nın zaferlerinin meyvelerini içerme kabiliyetine sahip olmadığı kadar çoktu” dedi. İki bin yıl sonra Yeni Dünya’da, İspanyol imparatorluğunun olduğu gibi, imparatorluk büyümesi sıradan vatandaşların seviyesine inmedi, ancak enflasyona katkıda bulundu (her zaman olduğu gibi çok fazla paraya, çok az peşinat ile kalarak). “Düşük hesaplaşmada olarak,”, Birinci yüz yıl yazarı olan Pliny ise, şikayetçi bir biçimde bu duruma; “Hindistan, Çin ve Arap yarımadasını, imparatorluğumuzdan yılda 100 milyon sesterciyi alıyor, bu da bizim lüksümüzün ve kadınlarımızın bedelinin toplamı demek. ” diyor. Çiftçi büyük Latifundia ile rekabet etmeye çalışıp çalışmadığı ya da hasat zamanında emeğini komşularına satarak, yeni nakit ekonomisinde bir araya gelmeye çalıştı ve köle emeğinin İtalyan’a akın etmesinin getirdiği değişen bir ekonomik durumla, çifçi kırsal bölgede sorunla karşı karşıya kalmıştı. Yoksulluk ise vahim siyasi sonuçları olmuştur. Bir adam çiftliğini her ne sebeple satarsa, sayım listesinden mülk sahibi olarak çıkarılırdı. Bu, aynı zamanda onu Lejyonlar’da potansiyel bir piyade görevlisi olarak kaldırdı (askerden men) ve onu temel olarak daha düşük bir sosyal ve politik standart’a indirirdi. Çiftçiler mallarını satılp ve Roma’ya taşındıktan sonar, yaşama ve geçim sorunu ile karşı karşıya kaldılar. Orduda yapım becerilerini iyi kazanmış olabilir, fakat bir kez daha, serbest emek sıklıkla köle emeği ile rekabet etmek zorunda kalmıştı ve bu yüzden çiftçiliğin sonunu getirmekteydi. Bu kölelerin çifçilerden daha daha öncelikli iş sahibi olması sayesinde olmuştu, vatandaş olan çifçi köle işgücü karşısında hiç bir şey yapamıyordu.
Roma Cumhuriyeti’nde sadece yoksulluğun artması mesele değildi, ekonomik düşüşün siyasi hakların kaybına yol açması nedeniyle yoksul bir adam, halk meclisinde proletaryaya, yani mülkiyete sahip olmayanlar ile, yalnızca kente hizmete sunmak için çocuklarını bırakılabilirdi. Bu artan umutsuz gruplaşma sonunda Roma siyasi sistemini istikrarsızlaştırdı, çünkü satacakları bir şeyleri yoktu, sadece verebilecekleri oyları vardı. Kırsal kesimden gelen topraksız çiftçiler Roma’ya getirdikleri sefaleti döktüler, bu Roma politikasında yeni bir uçucu unsur – “Roma çetesi’ni” – yarattı. Gerçek anlamda Roma, kendi imparatorluğunu tıkamak üzereydi sonuçta Roma cumhuriyetini yıkan politik ve sosyal sorunlar, bu ekonomik krizle başladı.

Gracchi: Kriz

Cumhuriyet, Christian Meier’in “alternatifsiz bir kriz” olarak adlandırdığı olaya kapıldı. Roma Anayasası bir “şehir şehri” yönetmek üzere tasarlanmıştı. İtalya için iyi adapte olmuştu, ancak yurtdışındaki imparatorluğu yönetmek için değildi. Bazı üyelerinin orduya komuta edip örneğin “Washington, California, New York ve Meksika ekonomilerini yönetmesi durumunda, Utah eyalet meclisini kıran oluşları düşünün”. Roma devletinin temel makinaları, senatonda oturan ve bütün kamu bürolarına hakim olan küçük bir aristokrat klan grubununda hâkimiydi. Romalıların karşılaştığı temel siyasi sorun iki yönlüdür:

1. Yeni ticari ve finansal sınıf gibi Roma toplumunun yeni zengin unsurlarına nasıl ses ve siyasi güç verilecek?

2. Roma, çiftçinin gerçek şikayetlerine karşıydı. Genel olarak, senatoda oturan muhafazakar aristokratlar bunu, ya toplumsal düzen altında, ya varlıklı zenginler ile, yada yoksulları etkileyen ekonomik krize karşı inatla reddettiler. Modern standartlara göre, Tiberius ve Gaius Gracchus gibi Roma reformcuları çok muhafazakar görünüyor ve gündemleri ılımlı görünüyordu. Politik söylemin toplumsal ya da ekonomik sorunlara hitap etmesi çok sıradışıydı. Hiç vergi yoktu (en azından Roma vatandaşları için) ve dolayısıyla onlar hakkında herhangi bir anlaşmazlıkta yoktu; ekonomi siyasetin bir meselesi değildi ve senatoryal tartışmalarda toplumsal sorunlar nadiren ortaya çıktı. Bir senatör veya politikacının belirli bir ekonomik seçmenliği temsil edebileceği fikri Romalılar için ve bizim içinde ortak olduğu kadar yabancıydı. Ancak Senato için uzlaşmanın imkânsız olduğu kanıtlandı. Bize karşı neredeyse önemsiz gibi görünen siyasi farklılıklar, senato üyeleri için muazzam ilkeler meselesi gibi görünüyordu. cumhuriyet ve anayasasının temel şekli basitçe sorguya asla.

Senato, her gördüğü geleneksel siyasi düzeni korumakla çok ilgiliydi cumhuriyete bir saldırı olarak güçlerini kısıtlamak için çalışırlar. Tarihçi Christian Meier’in iddia ettiği gibi: “Bu nedenle, saldırıya uğramadan [cumhuriyeti] savunuyorlardı, bu yüzden onlar ciddi anlamda onu tehlikeye attılar.” der. (Meier, p. 27)

Bir politikacı olan Tiberius Sempronius Gracchus, Roma çiftçisinin krizini siyasi alana getirdi ve Roma politikası bir daha asla aynı olmadı. Tiberius Gracchus ve kardeşi Gaius, neredeyse potansiyel bir toplumsal devrimciler ailesinden gelmiş gibiydi. Hannibal’ı yenen komutanlar Scipio Africanus’un torunlarıydı. Bununla birlikte, cumhuriyetin siyasi istikrarını bozacak bir rotaya çıkacaktı. M.Ö. 133 yılında Plebs’un Seçilmiş Klübünü seçen Gracchus, İtalya’daki küçük çiftçilerin durumunu düzeltmeyi amaçlayan bir arazi reform tasarısını başlattı. Onun fikri “kamu arazilerinin 500’den fazla dönümlük” olarak tutmak gerektiği şeklindeydi. Tasarı, özel arazi ageri privatus hakkında hiçbir şey söylemedi, biri kendine göze alabileceği kadar olabilirdi. Tasarıda, yüzlerce binlerce dönüm araziyi (yaşlı kamusu) yasadışı olarak senatoryal düzen üyeleri tutuyordu. Tasarı, Tiberius Gracchus, kardeşi Gaius Gracchus ve kanuni babası başkanlığında, artı tüm kamusal arazileri yeniden dağıtma yetkisine sahip olacak bir kara komisyonunu kurdu. Niyetlerinin muhafazakâr olduğunu ve köylülüğün koşullarını, Roma ordusunun geleneksel temelini ve Roma vatandaşlarının vücudunu iyileştirmek istediğini söyledi. Plutarch, “Tiberius Etruria’yı terk ettiğinde ülkenin neredeyse nüfusu azalıyordu, erkekleri, çobanları ve barbar köleleri ithal ettiğinde, önce kendi ve kardeşine sayısız hastalık borcu kaynağı olacak politikayı tasarladı” dedi. (Plutarch, Tiberius Gracchus, p. 161)
İnsanları yönetilebilir çiftliklere geri koyarak Tiberius onları ordu listelerine geri getirdi, Roma kentindeki artan mafsalı soruna değindi ve kırsaldaki ekonomik krizin çözümünde bir adım attı. Gracchus’un mevzuatı için zorla savundu şöyle ki:
İtalya’nın dört bir yanındaki vahşi hayvanların bir deliği var ve her biri yuvası ya da ini var ancak Roma’ya karşılık savaşan ve ölenler hava ve güneş ışığından başka hiçbir şeye sahip değiller. Başkalarının zenginliğini ve lüksünü korumak için dövüşürler ve ölürler; onlar, dünyanın efendisi olarak bilinirler, ancak kendi topraklarını aramak için bir dünya topu bulamazlar. Onlar eşleri ve çocukları, evsizler ve yüzlercesi ile dünyada geziniyor. (Plutarch, Tiberius Gracchus, p. 162)
Daha sonraki Senatör M. Tullius Cicero, Gracchus’u Roma’nın şimdiye kadar ürettiği en iyi oratoryolar arasından gördü ancak onu tehlikeli bir demagog olarakda gördü: “Tiberius Sempronius Gracchus’un konuşma yeteneği kadar siyasi niyetleri olmasını isterdim. Eğer öyleyse, onun ünü dünyanın en görkemlisi olurdu.” diyor. (Cicero, p. 254) Gracchus’un ölümünden 75 yıl sonra Cicero, Gracchus’un reformlarının kişisel hırsının ve Roma senatosunun nefretinin bir örtüsü olduğuna karar verdi: “Gracchus’un (pleblerin klübü) görev süresi tamamen çalkantılıydı. O sadece soylulukla kızgın olduğu için göreve geldi. ” (Ibid.) Gracchus’un ciddi planını hafife aldık.

Temsilciler aracılığıyla yasadışı kamu arazileri alan, büyük toprak sahipleri olan birçok senatör, reforma, özel mülkiyet ilkesine radikal bir saldırı olarak karşı çıktı. Cicero’nun yazdığı gibi, bir kez daha: “Kişilerde kanunsuzluk, eşit kararlılıkla kaldırılmalıdır. Örneğin Tiberius Sempronius Gracchus alır. Diyelim ki, zaman geçtikçe, yasallığı gözardı etme alışkanlığı yayılmaya başlar ve imparatorluğumuzun Hukukun üstünlüğü kurallarına uyması …. Atalarımız tarafından kurulan kurumları ve geleneklerini bozulmadan kalıcı olarak, ancak daimi olarak varolma olanağımız olan ülkemizin hayatta kalması konusunda endişelenmekteyim “dedi. (Cicero, pp. 184-¬85) Senatoryal muhalefet, Tiberius Gracchus’un kendisi gibi, kamu arazisinde 70.000 aileyi yerle bir eden bir yeniden dağılım taslağının Tiberius’a sadık büyük bir müşteri kitlesi yaratacağını da iyi biliyordu. Aslında, ülke halkı, popüler meclise hızlı bir şekilde geçilen tasarıya oy vermek için benzeri görülmemiş sayıda Roma’ya akın etti. Tarihçi Appian, “Gracchus, son derece popüler” diye yazdı: “topluluk tarafından tek bir şehir veya insanlar değil, kurucusu olduğu gibi İtalya’nın tüm uluslarından eşlik edildi [rakipleri] Gracchus’un derhal Özel bir vatandaş olduysa, kutsal ve dokunulmaz tribün makamlarına öfkelendiğinden ve gelecekteki çekişmelerden ötürü çok fazla tohum ektiğinde üzülür “dedi. (Appian, pp. 8-9)
Senato çeşitli şekillerde geri çevrildi. Tasarıyı veto etmek için başka bir Tribün’e rüşvet bile verdiler. Gracchusa, onun bir anayasaya eylemi diye yanıt verdiler, kendisi, o tribün’ü görevden alabilmek için popüler montajlıkla ikna etti. Cicero sonra gerekli bilgelik ve Roma anayasanın ılımlı bir örneği olarak iki tribün arasındaki bu anlaşmazlıkları kullandı: Tribünlere söylenmek çok fazla güce sahiptir. Evet, bu yadsınamaz, ancak popüler düzeneğinin gücü çok daha acımasız ve şiddetli bir potansiyele sahiptir. Yine de pratikte, bu potansiyel, meclisin kontrolünü elinde tutacak bir lider olduğunda, bazen daha yumuşak olmasını sağlar. [10 kadar] tribünlerin hiçbir kurulu için, elbette, tek birinin değil, o kadar çirkin bir şekilde kurulması mümkün değildir tabi. Üyeleri akıllıca davrandı! Gerçekten de, Tiberius Sempronius Gracchus’un çöküşüne neden olan sebep, kendi yönetim kurulunda bir rakibi olduğu gerçeğidir; bu onun yıkılmasına neden olan şey: kendi meslektaşlarından birinin görevinden alınması gibi ,Çünkü o Tiberius Gracchus karşı veto hakkını kullanmıştır. (Cicero, Devlet üzerine, s. 205)
Senato, Land komisyonunun işletilmesi için herhangi bir finansman sağlamayarak Tiberius’un mevzuatından pençelerini çıkarmaya çalıştı; Roma sistemi altında, senato mali bakımdan tam yetkiye sahipti. Bu noktada, Küçük Asya’daki Bergama Kralı çocuksuz öldü ve tüm krallığını Roma halkına miras bıraktı. Gracchus, meclisin, arazi komisyonu misyonunu finanse etmek için bu mirası ele geçiren bir başka kanun tasarısını kabul etmesini sağladı. Bu, senato için yüzleşilen bir diğer tokattır, çünkü dış politikayı tek başına kontrol etmiştir. Senatonun muhafazakârları, tasarının geçişi, tribünün bırakılması ve muazzamlığı takip eden Tiberius’un fakirler arasında emredilmesiyle endişeliydi. Tiberius açıkça eline abartılı başladı. Senatoryal muhalifleri onu beklemeye karar verdi. Tribün olarak görev yaptığı dönem sonuna yaklaşıyordu ve onun da sakinlik derecesi vardı; kaybettiğinde ölü olacağını biliyordu. Umutsuzca başvurması, tribün olarak anayasaya aykırı olmayan ikinci bir terim için koşmaktı. Bu noktada, Roma iktidarı elit konsensüs’ü nihayet terslemişti. Bir tarafta Tiberius Gracchus ve taraftarları, diğer taraftan senatörler, patronlar ve tüm büyük toprak sahipleri vardı. Tehlike altındaki yerler, sadece arazi reformunun kaderi değil, artık kimin Roma’da, senatonda yada halk meclisinde hüküm sürdüğü hakkındaki tüm sorudur. Soruna artık şiddet yerleşmiştir.
Senatoryal muhalefet, pontifeks maksimus olan Cornelius Scipio Nasica’nın etrafında toplandı, dini nöbetten sorumlu olan kıdemli bir yetkiliydi ve Ayrıca Tiberius’un kuzeniydi.
Appian’a göre, Gracchus hizip meclisin toplandığı ve senatonun başkentini düzenledi:
başkente kadar Cornelius Scipio Nasica öncülüğü ile yürüdü. Tapınağa geldiğinde ve Gracchus taraftarlarına karşı ilerlediklerinde, vatandaşlara saygılı davrandılar ve onlarla birlikte olan senatörleri gözlemlediler. Kulüplerede Gracchanlar’ın elinden çıkarak ve meclisin kullanımı için getirilen tezgahları ve mobilyaları parçalayanlar [senatörler] onları dövdüler, takip ettiler ve uçurum üzerine sürdüler. Karışıklık sırasında, Gracchalıların birçoğu öldü ve yaralandı ve kayıtsız şartsız şekilde tapınağı çevreleyen Gracchus’un kendisi, kralların heykellerine yakın olan bir kapıda öldürüldü. Tüm organları parçalanıp, Tiber nehri içine geceleyin atıldı. (Appian, p. 10)
İsyan sırasında, Gracchus ve destekçilerinden üç yüzü senatörlerin müttefikleri ve müşterileri tarafından öldürüldü. Neredeyse dört yüzyılda ilk kez, yönetici elit üyeler arasında Roma’da açık bir şeklide, şiddetle kan döküldü. Bu şiddet, basitçe patronların ve pleblerin meselesiydi; bu durumda, toplumsal devrimci Tiberius Gracchus patrikti; senatoyda muhaliflerinin birçoğu, flebek ailelerinden gelmekteydi. Plutarch şunları yazmaktaydı: “ne küçük, ne de önemsiz konular da olmayan, her iki tarafın da karşılıklı imtiyazları, senatonun halktan korkudan ve halkında senatoya olan saygısından çekinerek, halka dostça terk edildi. “(Plutarch, Tiberius Gracchus, s. 172) Gracchus’un öldürülmesi, Roma tarihinde bir dönüm noktası oldu. Kesinlikle, Roma’daki politika konsensüsünün sona ermesine işaret etti. Appian deyişle: Böylece, iki kez konsolosu olan Gracchus’un oğlu ve Scipio’nun kızı olan Carthaginalılardan üstünlük kuran Cornicia oğlu Gracchus, tribün ofisini elinde tutarak Capitol’deki hayatını kaybetti; çünkü itildiği o mükemmel bir planın bir sonucuydu. şiddet yoluyla iletmekteydi ve kamu meclisinde ilk işlenen bu kötü suç, son değil, ancak zaman zaman buna benzer bir şeyde meydana gelecekti. Şehir, Gracchus’u öldürmekten acı ve sevince ayrılmıştı; Hepsi kendileri için, kendisi için ve şu andaki durum için yas tutan bir gruptu; siyasi hayat olarak değil, daha doğrusu sonuç olarak bunu bir şiddet ve güç yönetimi olarak gördüklerini söylediler. (Appian, pp. 10-11)

Kaynaklar paragraf arasında belirtilmiştir!

What do you think?

0 Beğeni
Upvote Downvote
Kırmızı Yazar

Written by Misafir Yazarlar

Misafir yazarlardan gelen içerikleri paylaşıyorum.

Siz de göndermek istiyorsanız detaylı bilgi ;
Misafir Yazarlık

Bir cevap yazın