Mahir Taşyurt
Şaşırmadım,
bu virüsün bünyemi bu denli sarmasını.
Yalnızlık, bir cüzzam hastalığı
ki sonu sadece güzel gülenlerin ağzı.
Halbuki ağzının yerini bildiğim için,
dokunduğum idi bu yalnızlığın.
Toplaştı şimdi kır çiçekleri,
sakalsız yüzümün kenarlarında.
Ben hiçbir şiirde çocukları ağlatmadım.
Ne devlet gördü ne de ben.
Odamın huysuz perdelerine yoğunlaştım.
Bir tımarhane, aklını yalnızlığına katan,
içinde bağırışlar
parmakların idir akan zaman.
