Yapma. Bir şeyler yap

Aynaya bakarım gece yarısı kalkıp,

Işık olmayan her yerde çok güzelim.

Kendimi kandırırım,

Herkes buna güvenir,

Herkes bilmez ki,

Kimse kendini gerçekten kandıramaz.

Sanki göğsümler kuşlar uçuyor, ağır yükle kalkıyor şehirlerarası otobüsler;sanki içimde deprem oluyor.

Gözümden bir damla yaş düşüyor,

Su diyorlar
Yağmur, kar diyorlar
Irmak, çağlayan, deniz diyorlar
Kimse “intihar” demiyor.

Belki laf arasında kendimi anlatıyorum belki laflarım ile geçiştirip duruyorum kendimi ama her iki şekilde de ne yapacağımı bilmiyorum. Ellerini açıp yağmur dilemiş bir kadının sele kapılıp gitmesine, ekmek alacak parası olmayan babaya, yaptığı hatalardan ders çıkaramayan bir çocuğa ama en çok da kendime benziyorum. Tüm bu bulanıklığın içinde bir kendime rastlıyor bir de en-tek çok seveceğim manzaraya kapılıyorum.Gözlerine bakıyorum, gözlerinin içi gülüyor. İleriye bakıyorum, ileri yok. İp üstünde yürümeye çalışıyorum ama çoktan yerdeyim. Çok konuşmak ve hiçbir şey söylememek isteyecek kadar kırılıyor ve -işin kötüsü- kırık kalıyorum. Sana bir kez dokunduktan sonra bütün dünya yapay geliyor.Bıraktığım yerden devam etmeye çalışıyorum, ellerime bulaşıyor.Bu kan, bu öfke, bu pas.. birikiyorum. Kayıpsın kimse seni aramıyor ve kaybolmaya alışık yaşamayı öğreniyorsun.Bir köşe başından dönerken ve hiç manası yokken senle benin, buluveriyorum seni.Kaybedip yok saydığın her şeyi.

di’li geçmişi yara yapıp sarılmış gibi uyudu adam, soluma döndüm gece yarısı. Sonumu gördüm. Bırakma dedim,belki fısıldadığımdan duymadı, bırakma çünkü sen gidince kimse durmayacak gözlerimde.