Sema Babat
Kaç defa yazdım sildim yazdım sildim … Yazdım. Yazdım. Yazdım. Tekrar yazdım. Dayanamadım en sonunda. Bunlar benim cümlelerim değildi. Duymak istediğiniz cümlelerdi. Evet fazlasıyla yanık bir kalp kokan, ruhunuzu sarsacak cümlelerdi ama ben yaşamamıştım ki yazdıklarımı. Sadece okuduklarımı, duyduklarımı kaleme almıştım. Acılarınızdan dem vurdum. Özür dilerim. Gerçi ben toz pembe mi yaşadım dostlar ?
Uçsuz bucaksız gökyüzüm karalarla doldu.
Hayallerim tuzun buzun halinden beter !
Ben de en sevdiğim yerden vuruldum.
Ben de en güvendiğim kalede bir hain saldırıya kurban gittim.
Sevginin uçsuz bucaksız olduğu göğsümden bir ok girdi ve çıkması hiçte sanıldığı gibi kolay olmadı. Ok çıkmadı. Parçalandım, dağıldım, günlerce yoğun bakımda kaldım. Bu değilim dedim ama buydum ya. Ben buydum. Sadece gözyaşlarında teselli bulan, canı sıkıldığında annesinin koynunda ağlayan küçük bir kızdım. Sanıldığı kadar sulu göz değilim ama hiç de deli yürek değilim be…
Acılar içindeki arkadaşıma “Sıkma canını senden iyisi mi var” diyerek akla hayale gelmeyecek bir nasihatte (!) bulunurum ama kendime gelince n’oldu ? Yoğun bakımda yat sen. Haketmedin belki. Boşversene … Yaşamak için milyonlarca sebebin varken; ihanetin sarstığı yaralı bedenin niçin burada hiç olsun ? Pes etmiyorum deli kaderim mızıkçılık yapmayacağım. Kime ‘mızıkçı’ derler peki ? Oyunda işler istediği gibi gitmediğinde kazanamadığını anlayınca nasıl bir çocuk oyunbozanlık eder ha işte ben düşüşle ölmem. Kalkarım. Yıldız Tilbe ablamızın dediği gibi yaparım belki de “Düştüysek yatarız, neden kalkalım”
Sizin acılarınızdan, sizin yaşadıklarınızdan kimse dem vurmasın. Sen kendi kaleminle kendi kelamınla sen ağlat milyonları. Kalbime dokun. Kalplere dokun.
Yaşamakla hükümlüsün; söylemediklerinle suçlusun aslında…
