Yeni dünya

Dünya gerçekten değişiyormuş. İnsan insana güvenemez olmuş yeni dünyada. Düşünsenize yedi milyar insandan hiç birine güvenemiyorsunuz. Mahveder insanı bu düşünce. Belki de intihara kalkışmam bu düşünceden dolaydır. Yedi milyarda teksiniz. Zaten çoğu zamanda kendine bile güvenemiyor insan. Çok sevdiğim bir yaşam koçundan duymuştum: ‘’Her nefeste değişir hayat.’’ Haklı, her nefeste çok şey değişiyor.

Şimdi, ne eski aşklar var, ne de eski dostluklar. Sanki doğarken öğrendik gibi sırttan bıçaklamayı. Merak bile kalmamış insanlarda; doğru ya Google amca biliyor her şeyi. Ne eski Ferhat kalmış ne de Aslı. Herkes menfaatçi olmuş bu dünyada. Birbirimizin sırtından geçinmeyi öğrenmişiz ya da birilerinin üzerine basarak yükselmeyi. Bravo bize, kocaman bir BRAVO. İnsanların hayatlarını çalmayı da iyi biliyoruz. Eskiden dostluk diye bir kavram varmış. İnsan insana sadıkmış. Şimdi de öyle değil mi sevgili okurum? Sadece iş cebe döndü. Cebi büyük olanın dostu çok olur bu dünyada. Ezmeyi bir o kadar sevmişiz ki anlatamam.

Hepimiz bir koşuşturma içerisindeyiz. Çocuklar bile öyle; şıklar arasında büyüyorlar. Onların annesi de babası da şık bu hayatta. Ama şunu bilmenizi istiyorum. Biz koşuştururken yerlerde çocuklar ölüyor, umutlar ölüyor. Çocuklar işte kolayca okunup geçiliyor. Ölüyorlar. Pablo Neruda demişti: ‘’ Ağır ağır ölür yolculuğa çıkmayanlar, okumayanlar, müzik dinlemeyenler, gönlünde incelik barındırmayanlar’’ Düşünüyorum da biz çoktan ölmüşüz be. Kapatın hastaneleri… Artık kesin bir şekilde diyorum zaten; bu hayatta antidepresan  kullanmayan insan anormaldir. Ne var birbirimizi kırmasak, üzmesek, yıkmasak. Ne kaybedeceğiz ? ‘’Lütfen söyle sayın okur; yakıp yıkmakla elimize ne geçiyor?’’ Ve tekrar tekrar söylüyorum. Bu dünya hepimize yeter. Birbirinizi sevin, sarılın. Birkaç saat sonra neler olacağını bilemezsiniz. Sağlıcakla kalın efendim…