Yeşil

Sen o duvar önünde diz çöktüğün zaman en çok dizlerine binmiş ağırlıklara kızardın.

Ora’ya o saatte koşturan tüm acılara farazi geçerlilikler yakıştırdın.

Hep en çok kendine ve yalnızca kendi kendine,

hep durduğun yer neresi ise daha fazla yol gidemeyeceğine ikna edip orada kaldın.

Fakat dünya böyle gezilmiyor sevgilim.

Dünyayı gezen herkesin söylemekten kaçındığı bir şey bu.

Ev yok, kokunun üstünden uçmayacağı çarşaflar yok, günaydın kahvaltıları yok; sırtlanmak ve yola çıktıklarını yolda bulduklarına kaybetmek var.

Kendini bulmak’tır bu koşmaların, düşmelerin, varmaların..

ama en çok varamamak ile yaşarsın bütün mümkünleri.

Kaybetmeye birkaç adım mesafede durduğun her hatırandır o dizlerindeki yüke bir son veren.

Kayboldukça adın adın yazılmaya başlarsın birilerinin hayatlarına.

Ne zaman birinden uzaklaştıysan o zaman yorgunluğunu çok büyütüp karşına çıkan ilk banka çöktün.

Ne zaman nasıl edildiğini bilmediğin dualara, artık uzatmamaya karar verdiğin saçlarına takılsa aklın; o zaman gücünü inkar edip ağlaya sızlaya sarılmayı düşledin.

Vardığın yer varmak istediğin yer değil.

İşaret parmağın hep üst dudağına değiyor içindeki cümleler ağzında ağırlaştıkça.

Kalbin çok ufalmış; ama çocuk hislere nişan almış silahlardan da intikam alınır bir gün.

Bu çok uzamış bir geçmişin şimdiki zaman ve gelecekle hiç sonlanmayacak bağı.

O sabahlara ve onlardan sonraki her sabaha iz bırakmaya mecbur cümleler sarfedildi.

Sokak kedileri de sana içerledi,

dışında kalmak için çok uğraştın çünkü bazı apartman boşluklarında yeşermiş anıların.

iplere takılma, ipler değil elini kolunu bağlayan

bir dilek ağacından yere düşmüş gibi bir çaputsan,

her renge inkarlar seçmiş ve sonunda dileklere de hakaret etmeyi başarmışsan,

sırf sokak kedileri değil kendin bile kırgınsın kendine.