Alper Atabek
Yavaşça yükseliyor suratı gördüklerimin
Öfkeleri artıyor,titriyor kaşları
Ve inceldikçe inceliyor dudakları
Söyleyecek kelimeleri kalmadığından
Çıkarmadan ölümü akıllarından
Metanetle küfrediyorlar
Ağızlarda hep aynı cümle
Yapacak bir şey yok.
Aklın sandığına sığınmışsa kalplerimiz
Yer açmalı artık onlara
Gerçekten iyi olmak isteyen kadın ve adamlara
Ve onların şefkatle süzdüğü minik çocuklara
Hep aynı şeyi düşünmeden
Aynı yerden bakmadan kapalı pencerelere
Aynı şiiri okumadan mesela
Aynı kapıları kapatmadan suratımıza
Yer açmasak mı onlara
Az farklı geliyor diye dünya
Toprağın altına gömmeden tabutları
Açıp bakmasak mı içlerine
Eceliyle mi ölmüştür tüm umutlarımız
Yoksa bir bıçağın hain darbesiyle
Tam hevesimizi yutup sindirebilecekken
Kursağımızda kalmadı mı şimdiye dek
O zaman yer açmalı artık yolu dümdüz koşanlara
Soğukta üşümeye çekinmeyenlere
Ve yanmaktan korkmayanlara
Belki onların bir planı vardır
Güneşi bulutsuz yükseltmek için
Ve yeniden çıksın diye avaz avaz sesin.
