Melis Erdoğan
Tuttuğum nefesi bıraksam salonun ortasında duran ufak sehpa üzerindeki çakmağa koşacağım.
Başka nefesleri içime çekebilsem bir adım gerileyip her şeyi unutacağım.
Yerimde dursam aklım çok karışık, ileri gitsem bulanık, geri baksam pişmanlık, ne zaman her şeyi düzeltmeye çalışsam bozuyorum ve bu yerdeki parkelerde ayak izlerim sonsuza kadar kalmayacak.
Hiçbir şey olmamış gibi,
Hiçbir şey ifade etmeyen bir günün anısına.
Gözlerini kapat ve hep hatırla
Bir şeyleri üst üste koyup, bir şeyleri çöpe atıp, bir şeyleri rafa kaldırıp
Öyle sonsuza dek kalamadığım, hiç varamadığım bir yerlerden devam etmek var aklımda
Gitmek ne ki benim için?
Öyle ucu bucağı olmayan, öyle bu ara hiç göremediğim bir deniz.ve yarın sabah olduğunda kapatırsan gözlerini
Başka günlerde yaşayabiliriz aynı anda belki
Karşılaşmayız
Ve düşünmeyiz
Zamanla uçar gider her şey
Ne dandik mesele, tuttum buna patladım iyi mi? Aslında şeyi düşünüyorum içten içten:
Hangisi bardağı taşıran damla?
-Bir damla taştıktan sonra gelen tüm damlalar da bardağı taşıran damlalar olma sıfatını kazanmazlar mı yine?-
–İşte söylemeye çalıştığım böyle bir şeydi.Çok çabaladım ama nefesim yetmedi.
Başka hayatlarım var benim
Unuttuğum
Yaşayamadığım
Bir kısmını yollarda kaybettim
Birazını evde unuttum
Bazısı hiç benim olamadı
Ama zaten çok yoruldum
Benden daha başka kaç ben daha çıkabilir ki?
Bir tanesine zor yetiyorum.
Hatta yetemiyorum.
Hatta o nerede, ne yapıyor şu an?
Ne yaşıyor?
Hiç bilmiyorum.Bilmek istemiyorum.
Kendimden haberim yok.
Seviyorum ama hiç sevmek istemiyorum.Tüm gücümle birine koşuyorum ve nefes nefeseliğimi görse de bana doğru bir adım atmıyor.Başka gerçek yok.Başka gerçeğe gerek yok.
Beni de bulduğunuzdan iyi bıraksaydınız, keşke
Sadece bir kere?
Dönebileceğim bir geri kalmadı
Hep derdim, bu defa kalmadı.Hareket etmiyorum
Düşünmüyorum
Ve hissetmiyorum.
Ama gerçekten, hissetmiyorum.
Korkuyorum burada
Hiçbir yer ve hiç kimse güvenli değil.
Kaçalım
Kaçalım çünkü bu kez büyümeyi öğrenemiyorum.
Sonunda en gerçeğin de yalan olduğunu duyuyor ve tek kelime karşı çıkamıyorum.İçimin içime sığmadığı ve bunun mutluluk değil de hüzün olduğunu düşündüm-nefret bile edilmez iğrençlikler var burada artık.
Gel bu sabah, demiştim. Gelseydin o sabah.
Yarın sabah hava o kadar da kapalı olmayacak, belki daha rahat konuşabiliriz.
Söylediklerini dinlerim.
Keşke söylesen.
İnsanın geleceğe dair keşkeleri olur mu?
Geleceğe dair pişmanlık olur mu?
Bilmem ama sen çok yakında öğreneceksin.
Kendimi azaltmanın bir yolunu buldum.
Ama sır.
Bundan sonra bana yaklaşmayan şeylere apar topar koşmayacağım.
Bence toplayıp dükkanı gidelim artık.
Bir anlamı kalmamış devam etmenin.
Konuşmaya, sevmeye, önem vermeye.
Yaptıklarım normal şeyler sözde, ama normal hissetmiyorum.
Sabah oluyor, akşam oluyor.
Ve sabah ve akşam olmasından başka derdi yok kimsenin.
Hiç yok.
Bir anlamı kalmış mı devam etmenin?
Neler koyduğunun sabahların ve akşamların arasına?
Bence toplayıp dükkanı gidelim artık.Hiçbir şeyin anlamı kalmamış kimse için.
Hadi tamam, artık senin anlattığın dilden konuşuyoruz.
“insan ancak ölüme bu kadar soğuk bakar Asiye. bana öyle kayıtsız baktı ki öldüm sandım.”
