Ahmet-Altun
Yalnızlık demlerinde yürüyorum gece karanlığında
Rahman cümleleri beynimde yankılanıyor geçtiğim yollarda
Belli belirsiz harfler diziliyor gönlümün en derin noktasına
Rahman adamlarının yasını tutuyorum sonsuzluk duraklarında..
Gökyüzünü tefekküre dalıyorum en mübarek vakitlerde
Derin noktalara bakarak hatıraları anıyorum hüzünle
Pişmanlıklarım hatırıma geliyor ve diziliyor önüme
Sonrasında kayboluyorum ızdırap vadilerinde
Yeniden bir rahmet esintisi bekliyorum mümin sabrıyla
Ruhî tükenişin sızısını bertaraf etmek istiyorum en yüksek çabayla..
Yüzyıllar sonra Bir ağacın gölgesinde denk geliyorum Hızır(a.s.)’a
Ve en içten bir şekilde sesleniyorum Rahman adamına
Uzun zamandır gelmiyorsun,uğramıyorsun Ey Rahman adamı!
Seni bekliyordu ruhumuzun çölleşmiş toprakları
Sensiz buralarda esmiyor rahmet rüzgarları
Nerelerdeydin anlat bize yaşadıklarını
Bu seslenişimden sonra Yarım Ay’ın ışığı ile ulaşıyoruz ıssız bir diyara
Ve Hızır(a.s.)’dan bir cevap geliyor bu ıssız diyarda
Asırlardır bir mücadele veriyorum Rahman yolunda
Kıyamet kopana dek sürdüreceğim mücadelemi her noktada
Ey gönül kutsal izler taşır gece demleri
Bu izler hatırlatır gönüllere peygamberin Ay’a işaretini
Her pak gönül Ay’a baktığında görür o izleri
Bil ki ruhun temiz kaldıkça kavrayacaksın bu mucizeyi
Ey gönül! Yüzyıllar sonra yeniden buluştuk Yarım Ay’ın ışığında
Buluşmalarımız hem bu dünyada sürecek hem de öte dünyada
İnanıyorum ki seninle yeniden buluşacağız gönül duraklarında
Sen üzülme birlikte yürüyeceğiz yeniden Dolunay ışığında
Ahh yine gittin buralardan,ayrıldık senden Ey Rahman adamı!
Söyle bende bu ayrılığa dayanacak sabır, metanet var mı
Artık dolunay vakitlerinde seni bekliyorum ey gönül adamı!
Gel o vakitlerde yeniden yerleştir gönlümüze Gül lambalarını