Ben ölü olmak isterdim

Ölü olmak isterdim. Hiç bir duvara yalnızca bakışmak atmak istemezdim. Duyacağım tüm kırıcı sözleri duymak istemezdim. Ağlayan çocukları görmek istemezdim. Maddiyatsızlıktan ölüme giden bir babayı görmezdim. Ölmek isterdim ben, sadece ölmek isterdim. Hiç doğmak istemezdim. İlla doğmam gerekiyorsa ölü doğmak isterdim. O zaman hiç kalbim kırılmazdı. O zaman kimselere güvenmek zorunda kalmazdım. Nefes almazdım mesela; eriyerek. Yazmazdım belki, yazamazdım hiç. Belki daha mutlu olurdum. Özür dilerim, galiba mutlu olmak bana yasak. En azından huzurlu olurdum. Güneşi görmezdim mesela, ayı da. Anne diye açmazdım, baba diyerek kapatmazdım dudaklarımı. Ne bileyim işte hiç bir şey yapmazdım. Belki, belki daha huzurlu olurdum. Hiç aşık olmazdım mesela. Kalbimi kimsenin paramparça etmesine izin vermezdim. Kimselere kalbime dokundurtmazdım. Hiç deli gözüyle bakılmazdım. Kulaklarım hiç bir zaman ‘sen şizofrensin‘ cümlesini duymazdı. Bu yaşadığım emsalsiz duygu karışıklığını yaşamazdım ve kimse beni anlamak için uğraşmazdı.

Ölmüş olarak doğsaydım hiç günah işlemezdim. Kendime kızmazdım; hatalarıma karşılık. Beni mahveden bir kadının aşağılayıcı gülüşlerini görmezdim. Ben ölmek isterdim ya da ölü olarak doğmak isterdim.

Ben kimseyi kaybetmezdim ki, kimseyi de kazanmazdım. Ben sadece hiç bir şeyi olmayan hiç bir şeyim.

Ben, ben, ben ölmek isterdim, sessizce…

Not: Eğer intihar etmek haram ise bende biraz daha sigara içerek ölümü ‘bu dünyadan kurtuluşu’ bir an önce karşıma getiririm. (Umarım o an bir an önce gelir)