E. C. E.
Yaşamak için sunulan emanetlerden ibaretiz. Tek derdi sömürmek olan canlıların torunlarıyız. Tek nefeste biten ömürlerin ızdırap dolu kalıntılarını yaşıyoruz. Hiç soran olmadı mı, görmek isteyen, farkında olan? Korku hepimizin peşinde, içimizde akan kan kadar doğamıza yüz yıllarca savaşlarla işlemiş ırklar cemiyetler yaşamlar masumlar. Hayır, hayır masum hiç kimse kalmadı. Tek masumlar doğmamış bebekler. En büyük korkunuz, neden ölüm? O sadece bir elçi, o kadar zarif ki… Sizi onca savaşın, açlığın, korkunun içinden alıp bilinmezliğe sürükler.
Asıl korkmanız gereken duygulardır.Çünkü duygular karanlıktır o kadar gariptir ki iyi duygularımız olmadan kötü duygularımız olmaz ,kötü duygularımız olmadan iyi duygularımız da olmaz.İşte duygular, kötülüğün ve vicdansızlığın anası. Duygular aslında iblistir bütün iğrenç hallerini tüm meleklere bulaştırır. En sonunda kimse kalmaz.Mezarlarında hatalarını koklar ve kimlerine göre tanrı onlara ceza ya da ödül verir kimilerine göreyse sonsuz boşluk.
Kısacası duygular biziz.Onlarca savaşı,dehşeti,iyiyi,kötüyü,hatayı,dilleri,sistemleri biz yarattık.Bizler bir toprak parçasına kurulup düzeni yok ettik.
7 milyar insan,kendinden önceki insanların bazen hatalarla,çoğu isteyerek bıraktığı bir mirasız. Ve bu miras geçmişimizin tüm pisliğini içimizdeki kafeslerde tutuyor. İstesek de istemesek de bu pisliklerin kafeslerini açıyoruz çünkü onları biz yarattık onlar yarattığımız her şeyde.Onlar bizim bir parçamız.Ne kadar acınası.Zarif olan sadece doğadır.Tüm bu kaosta birde aklımızla övünmekten çekinmeyiz.
Doğanın bir aklı yok hayvanların yok havanın ya da bulutların yok.Onlarda gördüğüm tek şey düzen doğum ve ölümü merkeze alan bir sistem.Bizler bu düzenin bir parçası mıyız yoksa dışında mıyız bilmiyorum ne fark eder ki sonumuz iki türlüde hepimizin ortak olarak korktuğu ölümdür.
