Nazlıcan Aslan
Sizce de korkunun unutmakla birleşmesi çok kötü değil mi ? Hafızanda ne varsa yavaş yavaş yok olacak hatta belki de bir sabah uyandığında hiçbir şey hatırlamayacaksın. Aileni, arkadaşlarını, eski sevgilini , köşedeki sokak simitçisini bile. Hatta belki de kendini bile…
Bazı kötü anlar vardır, yerin dibine girip kaybolma isteği uyandıran. Ne olur geçsin diye içinden saniyeleri dakikaları saydığın. Ve bazı güzel anlar vardır hiç bitmesin istediğin… Tabii ki de kötü anlarını unutmak ister insan neden hatırladıkça daha fazla canın yansın ki ? Ama öyle değil işte, hiç değil. Yaşadığın ne varsa iyisiyle kötüsüyle hatırlamalısın. Parmak uçlarından saç diplerine kadar o acıyı tekrar yaşayacaksın belki, ama değer. Hatalar da , kötü yaşanmışlıklar da seni bugüne kadar hiç bırakmadı biliyorum. Ama taşımazdan yakanda o kötü anlarını, nasıl aydınlık anlarına aydınlık diyebileceksin ? Unutmak; sadece dargınlıklardan, kinlerimizden ayrılmamalı. Ama anılar ve yaşanmışlıklar bunu hak etmiyor…
Ben çok korkuyorum. Sevdiklerimi unutarak yaşamaktan çok korkuyorum. Yaptığım hataların bedellerini unutmaktan çok korkuyorum. Başucumda ne varsa elimi attığımda bulamamaktan korkuyorum. Geceleri günlüğüme yazmayı unutmaktan, sabahları uyanınca nerede olduğumu unutmaktan korkuyorum…
Hatırlayın arkadaşlar.. Sevginizi, öfkenizi, kahkaha dolu o anlarınızı, ağlayarak uyuyakaldığınız o geceleri hatırlayın. Geçmiş yakamızın borcu gözümüzün yaşı da olsa, o bizim !
