Huzur

Türk edebiyatının usta kalemlerinden, Cumhuriyet Dönemi şair ve yazarlarından Ahmet Hamdi Tanpınar, şairlik yönüyle çok olmasa da yazdığı eserlerle güncelliğini hep korumayı başarmış, nahif üslubu ve yumuşak anlatımıyla bugün dahi okunmaya devam eden usta bir edebiyatçıdır. Birbirinden etkileyici eserleri olmasına rağmen, bu yazımızda inceleyeceğimiz eser, hepimizin çok sevdiğini düşündüğüm ve en azından ismini duyduğumuz romanı, Huzur. İşte Huzur adlı romanından, insanın yüreğini okşayan, fevkalade hissettiren birbirinden güzel alıntılar:

“Kendi kendime biz gurbetin insanlarıyız diyorum. Mesafelerin terbiye ettiği insanlar.”

“Vücutlarımız, birbirimize en kolay vereceğimiz şeydir. Asıl mesele, birbirimize hayatlarımızı verebilmektir. Baştan aşağıya, sadece bir aşkın olabilmek, bir aynanın içine iki kişi girip oradan tek bir ruh olarak çıkabilmektir.”

” “Sahaflar içinde kitap karıştırmak, tanıdığı kitapçılarla konuşmak, sıcak günden ve sert aydınlıktan çarşının birdenbire insanı kavrayan loşluğuna ve serinliğine girmek, bu serinliği çok arızî bir hal gibi teninde duya duya yürümek hoşuna giderdi.”

“Düşünce, sanat, yaşama aşkı, hepsi sende toplandı. Hepsi ,senin hüviyetinde birleşti. Senin dışında düşünememek hastalığına müptelâyım.”

 “İşlerimiz iyi gitmiyor diye, tanrılara kızmayalım, demişti. İşlerimiz, bizim ve bize benzerlerin küçük sakatlıklarıyla, tesadüflerin ihanetiyle, her zaman bozulabilir. Hattâ birkaç nesil için bozuk gidebilir. Bu bozulma, bu düzensizlik iç kıymetlerimize karşı vaziyetimizi değiştirmemelidir. İki ayrı şeyi birbirine karıştırırsak çıplak kalırız. Hattâ zaferlerimizi bile tanrılardan bilmemeliyiz. Çünkü ihtimallerin cetvelinde mağlubiyet de vardır. “

“İnsanlıktan ümit kesmedim, fakat insana güvenmiyorum. Bir kere bağları çözüldü mü: o kadar değişiyor, o kadar kurulmuş makine oluyor ki… bir de bakıyorsun ki, o sağır ve duygusuz tabiat kuvvetlerine benzemiş.”

“Aşk… dedi. Hayatın içimizde gülümseyen yüzü.”