in

İlginç bir şey

Korkuyorum. İstemiyorum. Onun gibi olmak istemiyorum. O kim, bilmiyorum. İstemiyorum işte. Kendim olacağım ben. Seveceğim. Her istediğimde seveceğim. Öpeceğim. Elini tutacağım herkesin. Konuşacağım. Susmayacağım. İsteyen istediğini yapsın. Karışmayacağım. Benzemem ben kimseye. İstemem.

Bugün de olacak, yarın da. Korkacağım. Hep diyorlar çünkü; ne yaparsan yap benzersin! Olmaz. Olamaz. Duyguluyum ben. Kendimim. Göğe bakınca bile hisseden biriyim. Aklımı bile hissederim. Kimse anlamaz bu nasıl bir şeydir. Ben de anlamam. Kendimim ama kendimi tanımam. Zaten olmayacağını bilirim. Uğraşmayacağım artık. Neyle uğraşmayacağımı da bilmiyorum. Yalnızca… Bekle, sıkıldım bunu yazmaktan.

Her şey böyle. Ben böyleyim. Sıkılıyorum. Bunalmışım kanımca. Gidecek yerlerim aynı. Yürüdüğüm yolum aynı. Oturduğum koltuk, konuştuğum insan, yediğim yemek, tuttuğum kalem aynı. Kelimelerim aynı. İnsan kendisi olmak istiyorsa aynı şeyleri yapmak zorundadır. Öyle derler. Toplumun isteği bu. Sokak ortasında gülemezsin. Gizli bir antlaşmadır bu. Eğer gülersen sana garip garip bakarlar. Gülüyor isen delisindir. Somurtacaksın. Ya da duygusuz olacaksın. Suratın yerden kalkmayacak. Buraya nasıl geldik bilmiyorum.

İnsanlar kırılmasın diye diyeceklerini değiştirmeyi sevmemelisin. Ben sevmem. Ama değiştiririm. Sen de değiştirirsin. Herkes yapar. Bazıları dışında. O bazıları en normalini yapar. Ama onu anormal görenler olur. Sevilmezler o bazıları. Çok saçma. Kırılmamamız gereken bir sürü saçma şeye kırılırız. Senin anormal kırgınlığın yüzünden insanlar normal duygularını saklar. Anlatamıyorum. Bundan da sıkıldım.

Ne olmak ister ki insan? Düzenin bir parçası olacağım galiba. Galiba değil kesin. O milyonlarca insandan sadece biriyim. Hiçbir farkım yok. Hayatımın en eğlenceli anını bile aklıma getiremeyecek kadar sıkıcıyım. Kendimden sıkılmam bundan kaynaklıdır. Gitmek istiyorum kendimden. Bir değişim söz konusu olamaz mı acaba?

Bağırasım geliyor bazen. Ne diye bağıracağım ki? Yeter desem. Neye yeter diyecekler. Cevap vermek zorunda değilim. Nedir beni bu insanlara bağlayan? Bu düzene bağlayan ne? Şimdi çıkıp gitsem. Uzaklaşsam. İnsanlar başka bir insanı saçma bir yere bağlayabilir mi? Bağlıyor. Neden ama? Ben kendim isem neden kendimden başka herkes ve her şey beni kontrol ediyor? Bıkkınlık var dedim ya, gitmez bu kafayla. Bak, ne düşündüğüm dahi karışık. Belki de bunları bile ben düşünmüyorumdur. Olabilir mi?

Olamaz! İyice saçmaladım. Öyleyse bitiriyorum. Neden yazdıysam. Gidip kafama eseni yapacağım. Tabii belirli bir düzen içinde. İyi geceler. Bu iyi uykular anlamına da gelir. Çünkü geceleri uyunur diye bir düzen vardır. Şu an gece. Uyuyacağım. Çünkü onlara uymak lazım. Uymazsan sevmezler seni. Sevmesinler ne çıkar? Hastayım ben biraz. Gereksiz kaygıyla dolu boş kafa. Hastalık bu. Neyse.

What do you think?

0 Beğeni
Upvote Downvote
Okur

Written by buseunsal

Milyon tane insanın kirini bulaştırdığı bu sokaklarda, yağmuru bir çiçeğin yaprağından koklayan, toprak yerine betonla kaplı bu dünyada yüreğine ektiği çelimsiz bir ağaçtan nefes alan, mürekkebi göz yaşıyla dağıtan, farklı, şiirsel birisi.
büse de derler.

Bir cevap yazın