Ezgi Esra Durğut
Yalnız bir ağaç…
Yapraklarım yok.
Dallarıma kuşlar konmuyor.
Altımda sevgililer buluşmuyor.
Çocuklar oturmuyor gölgemde.
Bir gölgem bile yok.
Yalnızım.
Yalnız bir ağaç…
Çiçek açmıyorum baharda.
Meyve vermiyorum.
Hiçbir canlıya yuva değilim.
Canlı bile değilim artık belki de.
Hayatta olduğumu hissettiren tek şey;
Gün batımında gövdeme yaslanıp
Sigara içen kırmızı şapkalı kadın.
Kafasını kaldırıp bakmıyor bile.
Rüzgarda şapkası uçup
Kırılmış dallarıma takılıyor bazen.
Dalımı bile fark etmeden alıyor.
O da canlı değil, biliyorum.
Yalnız bir ağaç,
Yalnız bir kadına arkadaşlık etmek isteyen,
Onu bile beceremeyen.
