Müge Yılmaz
İlk defa yazıyorum. İlk defa nereden başlayacağımı bilmiyorum. Umutsuzum. Umutsuzluk her gün içimi kemiren bir kurt gibi, günden güne bitiriyor beni. Neye neden umut edeceğimi unutmuş haldeyim. Yolunu kaybetmiş halde. Umut etmek için sebebim var mı, gücüm var mı onu da bilmiyorum aslında. Umut edip, sonra tam da o noktadan kırılmaktan yorgun düşmüşüm artık. Artık sadece korku var. Umut etmeye sebep yok, umutsuz olmaya çok sanki..
Ha bir de hayal kurma meselesi var, umut etmenin akrabası sayılır. O da en az umut etmek kadar çetrefilli bir mesele. Hayal kurmadan yaşamak, gerçekten yaşamak mı bilmiyorum. Sanmıyorum da açıkçası. Ama sanki hayal etsem, o hayal hep orada kalacak ve hiç gerçekleşmeyecek gibi geliyor. Bir hayalin hayal olarak kalması gibi büyük endişelerim var. Hayal etmeye değer çok şey var belki ama o hayale sığınıp da bir hiçliğe sürüklenmek de var yolun sonunda. Yan kısaca neresinden tutsam elimde kalacak bir hayatı sürdürmeye çalışıyorum sanki..
Neyse sevgili okurum, sitedeki ilk yazımla sizleri de karanlığa çekmiş bulunmayayım. Eğer varsa bu kadar düşünceyi alt üst edip yıkacak güzel tezleriniz, duymayı isterim. Belli mi olur, belki bir umut tohumu yeşertirsiniz bu sayede..
