in

Umut

Rüzgarla savrulmuştur belki saçların

Belki de ufak yaşlar süzülmüştür uçlarından

Yağmura karşı gelemez ki bu küçük beden

Daha ne yaşlar görecek kim bilir…

Topla kırıklarını kalbinin

Gökyüzünün karanlığı aydınlatır belki yüzünü

Her şimşek çarptığında ürken bedenin

Ne çabuk alıştı bu ıslak toprağa ?

Boğazımda düğümleniyor kelimeler

Yutkunmaya korkuyorum giderse diye düşlerim

Saat 2’yi çoktan geçmiş

İçimde kalan hevesler sığmıyor artık

Güneş doğmadan kaybetme

Avuçlarımdan gitmeyecek ellerin…

What do you think?

0 Beğeni
Upvote Downvote
Okur

Written by Vahide Müge Saltı

Erciyes Üniversitesi Halkla İlişkiler ve Tanıtım öğrencisiyim.
Lise yıllarımdan beri şiir ve müziğe ilgi duyuyorum.. Benim için hislerimi kaleme dökmek bir meditasyon gibi :) Ama asıl mutlu olduğum şiirlerimi okuyanların benim cümlelerimde kendini bulması.. Benim için önemli olan kelimelerle kafiye kurmak değil insanların kalbine dokunmaktır :)

Bir cevap yazın