Evren Sarı
Her şeyim, bitanem. Susacak kadar konuşuyorum artık, hayal edemeyeceğin kadar çok uzaklardayım. Ne olur üzülüyorum diye kızma bana. Bizi oldum olası istemiştim. Ne kadar denesek de olmadı aşkım, başaramadık. Bu başarısızlık beni mahvetti. Özür dilerim, yanına yakışmadım. Yalvarıyorum kızma bana. Yaşamımı büyük bir başarısızlıkla terk edeceğim. Maria’m. Her şeyim. Dünyaya dokunan elim yüreğine dokunamadı, affet.
Şu gaybana gecelerinde uyumak isterdim yanında, yapamadık. O koca kollarım saramadı bedenini, gittin; özür dilerim. Oluşturduğun karanlıkta kaybolup kuyulara düştüm. Her yerim kanadı. Kanı durduramadım. Görmediler, gören umursamadı. Bir umut dedim! Fakat umuttan önce ölüm geldi aşkım. Karşı gelemedim, özür dilerim.
Ellerim ellerinle güçlensin dedim. Ellerim umutlandıkça yandı. Bedenim kan çanağına döndü. Saçlarının her telini sayarken sende kaybolmayı umut ettim; başaramadık. Birimiz ölüp, diğerimizin onu gömmesinden başka neyi başardık ki aşkım?
Sanıyordum ki ölüm çok zor olacak. Meğerse ölümde kolaymış aşkım. Öldürmek kolaysa ölümde kolaydır, değil mi? Yaşamımdaki umut meleğim sanmıştım. Aslında yaşamımdaki ölüm meleğim senmişsin. Geleceğim olmak varken mezarım oldun; özür dilerim. Anımsıyorum da bulutlu günlere güneş gibi doğacaktın, başaramadık aşkım. Şimşek oldun, yağmur oldun; yağdın. Berekettir dediler, bereket sandım; meğerse ölümmüş.
Yaşamımı bir oyun yapmışsın aşkım. Ben çok ciddiye aldım, özür dilerim. Karanlık yollarda, yalnız başıma korkuyu öğrendim aşkım. Güvendiğim tek taraflı aşk beni ayakta tutamadı özür dilerim. Öleceğimi hissettiğim ve bildiğim takdirde yaşam anlamını yitiriyor aşkım.
Zannettim ki karanlıkları söndüren gözlerin yine değecek gözlerime. Başaramadık. Artık her şey için çok geç. Hiç bir şey elimde değil. Özür dilerim, güçlü biri değilmişim. Ellerini saracak kadar güçlü değilmişim. Affet!
Bu bir çaresizliğin öyküsü aşkım. Lakin sen yine de ‘bu bir boşvermişliğin öyküsü’ diye hatırla!
