Ünal DEMİR
Pek sevgili Werther,
Ne acılar yaşamışsın be genç adam. Etkisinden çıkmam epey zor oldu. Bocaladım bir süre. Kitabın sonuna geldiğimi farkettiğimde özellikle kimselerin olmadığından emin olmak için kafamı kaldırıp sağıma soluma baktım. Artık hazırdım olacaklara..Sen acıyı en derinden yaşamışsın be Werther..Bunu öğrenip de kayıtsız kalacak kimse olduğuna inanmıyorum. Sen aşkının karşılığını alamadın, işin kötüsü belki vardı karşılığı ama bunu da hiç bilemedin..Açıkçası senin yerinde olmak istemezdim. Acıyı bu kadar derinden yaşamak istemezdim. Kimsenin isteyeceğini de sanmıyorum. Senin yaşadıklarını öğrenince benim yaşadıklarımın pek de üzerinde durulacak şeyler olmadığını anladım. Ben acı çektiğimi sanmışım bugüne kadar. Bana bunu öğrettiğin için teşekkür etmem gerekiyor sana..Yine de iyi dayanmışsın be Werther. Acı tüm benliğini esir almışken bile umudunu kaybetmedin. Gerçi bu umutla verdin son nefesini çünkü bir anlamda bu umut götürdü seni ölüme. Sevdiğinle öteki dünyada kavuşma umudun..
“Ben senden önce gidiyorum. Babama, babamıza gidiyorum. Onun önünde acılarımı ortaya sereceğim ve o da sen gelene kadar bana teselli verecek. Sonra da seni uçarak karşılayacağım. Seni sarıp, Tanrı’nın huzurunda sonsuza dek bırakmayacağım..”
Ne diyeyim umarım dileğin gerçekleşir, güzel Charlotte’unla sonsuz bir aşk yaşarsınız hep hayal ettiğin gibi..Evet benim inancım tam. Eminim ki orada hep mutlu olacaksınız. Belki de ben bunları yazarken çoktan bir araya gelmişsinizdir ve sizden mutlusu yoktur şuan..Ah Werther.Kim bilir nasıl mutlusundur şimdi çocuklar gibi..
