Güven kırıkları

Bir ayna gibidir güven ya da ip gibi… Ayna olsan kırılıp parçalara ayrılırsın. İp olsan inceldiğin yerden koparsın.. Kırık bir aynayı birleştirmenin mümkün olmaması gibi; güven kırığı olan bir yüreğini de dikemezsin. Hiçbir şey eskisi gibi olmaz. biraz büyürsün, olgunlaşırsın. Az biraz ağlarsın, içersin ve sabah kalkar, ben mutluyum sinyali verirsin. Gece başını yastığa koyduğunda alarm verir hem beynin hem kalbin. Sonra bir titreme alır seni; vazgeçersin insanlara güvenmekten. Korkarsın tekrar tekrar kanamaktan. En başa sarmaktan. Milyarlarca insan varken çevrende ben yalnızım demelere başlarsın. Konuşurken susmaya başlarsın. Bilir misiniz ki bağıra bağıra susmanın ne demek olduğunu. Ben biliyorum. Hala sızlar içimde bir yer… Onun adı geçince ya da onunla ilgili bir haber duyunca ya da bir başkasının elini tuttuğunu görünce. Evet, ben sende saçmalamayı seviyorum. Tıpkı nefesinle karışmış ihanet kokan dudakların gibi. Evet, senin ihanetini bile seve seve sustum ben. Hayal kırıklarına ortak olduğum adam. Nasılsın? Özlüyor musun?Benden sonra tuttun mu bir başkasının elini öyle sımsıkı ya da sen benim çocukluğum oldun dedin mi? Evet, ben senin çocukluğun sen benim yalnızlığım… Sen dilime dolanan şiirimsin. Yazıp yazıp silemediğim, unutup unutup unutamadığım…
Hoşça kal, kalemine kadar sevdiğim….