Hatırla

Bu erken bir vedanın türküsüydü. Yıllarca içimde, ve tüm düşlerimde arka fonda çalacak o türkü. ”Vedaları hiç sevmem” diyenlerin ezgileri sıralanmıştı bu türküye. Çünkü, sevmeyenlerdi hep o ‘veda edemeden gidenler’. Keşke bilselerdi, kimilerine veda türküleri, kimilerine şiirler ve kimilerine ağıtlar döşetirdi bu gidişler.

Sahi, hangisi daha zordu? Gitmek mi, kalmak mı? Kimseye kulak asma, bunun kararını sadece sen verir ve sen uygularsın. Bu çok,çok göreceli. Bazen giderken daha çok yanar canın, bazense kalırken… Bu öylesine tuhaf bir döngü ki, bir gün ‘gidersin’ ve sonra ömrün boyunca ‘kalan’ sen olursun.

Hatırla ilk gidenini. Elinden uçup giden o kırmızı balonunu, yere düşen dondurmanı, yuvarlanıp kaybolan bilyeni, arabanın altında patlayan futbol topunu… Bunlar kaybetmeyi öğrendiğin ilkler.. Bazense hayat daha acımasız, kaybetmeyi bilerek de doğabilirdin; annesi, babası ilk gideni olan o arkadaşını hatırla. Peki nasıl yanmıştı canın, ilki yaşamak her zaman olduğu gibi zordu, çok. Sana bundan daha acı bir şey söyleyeyim mi? ”Alıştırılmak…”

Gidenlere karşı duyarsızlaşmak. Hatta bu defa öyle bir şey ki, gideceğini bile bile yaşamak. Bunun ağırlığını ben anlatamam sen anla; hatırla gidenleri. Ne tuhaf dimi, ilk gidenin acısı hala yakandayken, artık gidenlerin bir önemi olmayacak gibi hissedersin. Bak, bunu da hatırla.

Peki ya giden sensen? Ha, işte o zaman işler değişir. Öncelikle şuna karar ver; gidiyor musun, gönderiliyor musun? İkisinin arasında ufak bir çizgi değil, uçurumlar var. Bazen kalan, gitmen için acılarını sırtına yükler, hatıralarını yollarına serer… -taşı taşıyabilirsen-  ”Gidiyor musun diye sorma, gönderen sensin”. Gidiyorsan sebebi o, çünkü içinde bitti. Gönderiliyorsan; sebebi sen. Çünkü içinde bittin…