Uzun zaman sonra yeniden kırılmış bir kalemi elime almaya çalışıyorum.
Öyle naif tutuyorum ki ellerimden kayıp gidecek diye korkuyorum.
Kelimelerimin ise kalemimden aşağı kalır yanı yok.
Kalemimin kırılmışlığından mıdır bilinmez sayfalara bir türlü dökemiyorum cümlelerimi.
Kursağıma diziliyor her biri.
Yutkunamıyorum.
Nefes almanın zor olduğunu ilk defa bu kadar derinden hissetmek korkutuyor beni.
Adımlarım sendeliyor.
Yollar gitgide uzuyor.
Kelimeler kaçarak uzaklaşıyor benden.
Belki de son defa yıkılıyorumdur.
Bir daha ayağa kalkmamak üzere.