Doğmuşum hastanenin bir köşesinde. Problemlerden habersizce gülmüş gözleri anne-babamın. Halbuki şehvetten türemiş bir hikayenin acı bir başlangıcıdıydım ben. Yaratıcı ile kavgalarım hiç düşünülmemiş, tek başına...

Uyku, eğer adamakıllı uyuyabilirsen güzeldir. Sana ait bir rüyayı sahiplenmediğin oldu mu hiç? Veya gerçek zannettiğin azaplar terler içinde bıraktı mı seni? Her gece...

Sokak lambasının altında ağlayıp sızlayan bir sürü insan gördüm. Yağmur yağıyordu, şemsiyemi kapatıp onların yanına geldim, belli ki biri daha ayrılmıştı bedeninden. Ama dünyadan...

Sana seni anlatabilmek için değil de kendi kendimi yatıştırmak için başlamıştım bu hikayeye. Biraz egoistçe farkındayım ancak bir süre sonra baktım ki egom ayağımın...