Sanki kaburgalarım parçalanıyor. Yoksa seni kaburgamdan ben mi yarattım? İki büklüm ağlayarak uyandığım sabahlar, Uykumda ağladığım geceler, Nefes aldığım her an kaburgamdan sana can mı üfledim? Sanki kaburgalarım parçalanıyor. Kalbimin izdüşümünden, Usulca öptüğün yerden. Oradan ruh üflemişsin sanki bana Oradan kaburgamın bir parçasını vermişim sanki sana. Aşk dediğin yeniden...

Söz konusu sen olduğunda herkesle, her şeyle savaşabilirdim. Gökten Tanrı inse, karşıma dikilse savaşabilir ve kazanacağıma inanabilirdim. Elimden tutup gözlerime bakarak beni getirdiğin bu savaş meydanında sen dikildin karşıma. Bırak nefsi müdafaayı, İbrahim’in önüne boynunu eğen İsmail oldum karşında....

Ben seni göğsümde uyutmuştum. Sen beni göğsünde uyutmuştun. Şimdi başka yastıklar taş olmaz mı bize? Gözyaşlarımı silmiştin öpüşlerinle. İçimi ısıtmış, göğsümde çiçekler açtırmıştın. Baharı getirmiştin göğsüme. Şimdi başka baharlar zemheri değil mi bize? Nefesini dinlemiştim sen uyurken rahat nefes al diye. Ellerin yüzümde uyutmuştun beni kabuslu gecelerde. Kokunu huzur, nefesini nefes bilmiştim. Şimdi yalnız uykular karabasan...

Bazen bitti sanırsın yağmurların. Bir gece ansızın tekrar gelirler. Bir bakmışsın gecelerinin yağmuru sabahlarına taşmış. Bir bakmışsın doğan güneş yine puslu, içinde yenemediğin fırtına yine canlanmış. Halbuki bırakmıştım kaç zamandır zihnimde seninle yaptığım sohbetleri. Güzel anlarda neden yoksun diye sormak yerine yaşamaya odaklanmıştım. Aldığım her nefesin tadını çıkarmayı...

Bir öğleden sonraydı güneşli bir bahar havası. Dalgalar usul usul kumsalı okşuyor kuşlar şakıyor kelebekler yarın yokmuşçasına uçuyordu. Zihnimde salt sevgi, huzur ve bağlılık. Hiçbir korku yok. Ne anın telaşı ne de yarının boşluğu… Ama bilirsiniz, tek bir şeytan yeter. Bilirsiniz, o tek şeytan nasıl çoğalır. Nasıl güneş kararır,...

Bu kaçıncı veda kalkışmam bilmiyorum sevgilim. Depremler yine içimde. İçimde kasırgalar kopuyor. Dilimde ağzımı yakan iki cümle var sadece: ‘Seni seviyorum. Seni sevmeyi sevmiyorum.’ Kızıyorum sevgilim. İçim küfür kıyamet. İçim cinnet. İçimin camlarını kırıyorum sürekli. Ve ağlıyorum cam kırıklarının ortasında....

  Bu bir veda mektubu sevgilim. Sadece sana değil, hayata da. Nefes alıp vermek her zaman yaşamak anlamına gelmiyormuş. Bunu öğretmemişlerdi bana. Ama hayat her şeyi öğretiyor eninde sonunda. Merak etme. Ben yine giyeceğim çiçekli elbiselerimi. Yine güleceğim esprilere. Fakat yaşamaktan vazgeçtiğim...

Kadın iskeleye yanaştı. Cebinden sigarasını çıkarıp yaktı. Bakışları derin suların mavi yeşilinde sessizce içti sigarasını. İlişkisini düşündü baştan sona. Atlatmaya çalıştıkları -beraber çalıştıklarını sandığı ama hep tek taraflı çalıştığı- tüm o badireleri düşündü. Kalbindeki ağırlığı hissetti, ruhundaki karanlığı gördü sularda....

Çok sevdim. Ben hep çok sevdim. Ben en çok seni sevdim. Aşkın doğrusu yanlışı olmaz derler ben seni çok doğru sevdim. Ben doğru aşkla yanlış adamı sevdim. Sorun değil. Ben hep yanlış adamları sevdim zaten. Bana tüm çıplaklığıyla dürüst olduğunu sandığım her sözü yalan adamları sevdim. Sözlere değil davranışlara...

Gemi yaşayan bir varlık gibidir. Sürekli söylenir dalgalara karşı, her alabandadan ayrı bir gıcırtı gelir. İnsanlar ortalıkta çok gözükmez belki ama bilirsin, kimse aynı anda uyumaz ve vardır hep uyanık birileri. On iki saat çalışır insanlar altışar saatlik vardiyalarla....