İçimde bir özlem duygusu peydah oluyor bu günlerde, ne zaman geçeceğini ve en önemlisi nereye ait olduğunu bilmediğim. Sabah ayazında titreyerek içerken sigaramı balkonda...

İlk karşılaşmamızdı. Ancak kışı bitirmenin mutluluğundan farksızdı. Nefesini tenimde hissettiğim ilk an baharın şarkılarla gelişi gibiydi, bir o kadar da kırılgandı. Yıllardır tanıyordum sanki...

Pazar sabahı dinginliği hakimdi etrafa, kısık sesle müzik dinliyordum. Akşama kadar bolca vaktim vardı. Aksilik ya erkenden kalkmıştım ve tekrar uyuyamadım. Hafif bir kahvaltı...

Büsbütün ümitsizliğe kapılmak yerine ümit dolabilmeyi öğrenecektim. İyileşmeyi beklemek yerine yaralar içinde yaşayabilmeyi... Bu gece sıkı sıkıya kuşandığım zırhları çıkardım, en azından kendim ile...