Kaan
Kuzgunlar ağaçların yanmasına ve ateşin çatırdamasına hissettikleri ebedi acılarının ağıtıyla uçarken, orman koruyucuları ve diğer canlılar hiç ses çıkarmıyordu. Çıkan bu alev ormanı kan kırmızı tabakasıyla kaplamıştı. Uzaklardan görünüyordu; külleri kalmış bir kuzgunun kemikleri, neredeyse insana özgü bir ölüm gibi.
Giderek alev sönüyordu, ama o gece ölen hiçbir canlı geri dönmeyecekti. Yanık kokusu hava, iri taneler halinde değil, sanki zarif bir tasarıma sahip ölüm dehşetle iniyordu gökyüzünden. Hava hayli boğuk idi. Corvus ve Urufu kanatlarını tamamen açmış, hatta kanatlarından tüyleri dökülüyordu.
Orman yangınından hemen sonraki saatlerde ışıl ışıl olan ormanı ölüm sessizliği baş göstermişti. En keskin zekâlı kuzgunlar bile kanatlarını gökyüzüne açamadan yaşamlarına bir son verilmişti.
