” Oy bir tanecik kızım benim…” 

Bu cümleyi, ve benzerlerini, hayatım boyunca hep duydum. Belki de hiç duymaktan bıkmayacağım cümlelerden biridir bunlar çünkü o kadar içten söylenen birkaç az kelime bunlar. Şu dönemde bize karşı söylenen birçok şey gerçekliğini, içtenliğini kaybeden sadece çıkar ilişkisine dayalı şeylerken anne sevgisi hep karşılıksız, hep sonsuz sevgi, sonsuz içtenlikle dolu.

Bu konuda çok ama çok şanslıyım şükür ki, annem benim dünyamda sahip olduğum en mükemmel kişilerden çünkü. Düşünsenize, biri var hayatınızda ve sizi kilolu da olsanız, aptal da olsanız, eliniz ayağınız tutmasa da, efendime söyleyeyim çok çirkin olsanız bile hep seviyor. Siz onun için dünyadaki en güzel, en akıllı, en güzel dansçısınız, en yaratıcı grafik tasarımcısınız… İşte bizi böyle sevebilecek tek kişi annemiz.

Misal ben biraz annemle olan ilişkim hakkında yazı yazmak istiyorum çünkü anneme olan sevgimi biraz olsun dile getirebilmek beni mutlu ediyor.

Ergenlik dönemlerimde din konusunu çok sorgulardım, ilkokul ve ortaokulda okuduğum okulun yan etkisi sebebiyle de Ateist bile oldum. Sonra biraz araştırdım Deist oldum. 2-3 yıl belki daha fazla, Deisttim. Bu süre zarfında Budist, Hristiyanlık ve benzerlerini hep araştırdım. Peki bu süre içinde annem ne yaptı? Önce şunu belirtmek isterim ki annem şükürler olsun ki dinine bağlı, iyi  bir şekilde yerine getirmeye çalışan bir din kültürü öğretmeni. Ve annem hiçbir zaman beni hiçbir şeye zorlamadı, yargılamadı. Kendi doğrularını söyledi, gayet yumuşak dille, o kadar. Çünkü dinde zorlama yoktur. Annem, elbetteki yanlışları vardır, ancak benim annem benim gözümde kusursuz bir müslüman, insan, kadın ve anne.

Bu kadar açık görüşlü olmam, yardımsever, merhametli olmamın en büyük etkeni annemdir. Beni o büyüttü, annem oldu, babam oldu, ablam oldu, küçük kız kardeşim, bir numaralı kankam oldu… Her şeyim oldu. O kadar şanslıyım ki, iyi ki benim annem. Hayata tutunma sebebim, güç kaynağım. Çektiği acılara rağmen ne kadar güçlü bir kadındır ki o, ben de onun sayesinde öyleyim. Çünkü o benim örnek aldığım bir KADIN. Çok GÜÇLÜ BİR KADIN. 

Elbette ki çok kavgalarımız oluyor, bazen çok dayanılmaz birisi de oluyor, ancak bu hepimiz için öyle. Biz de her zaman güler yüzlü, anlayışlı bir insan değiliz. Hatta bazen annem o kadar abartıyor ki kızgın olmayı hasta olduğumda “Oh olsun, sana şunu şunu yapma demiştim!” diyebiliyor. O zaman annem için güzel şeyler düşünmüyorum tabi ama bu çabuk geçiyor. Çünkü her ne kadar her kavgadan sonra “Bir daha seni sevmicem, ühüüüüğğğğ” diyecek duruma gelsem bile en kolay affettiğim insanlardan.

Bir kız çocuğu olarak belki babamla daha iyi anlaşmam gerekirdi ama ben bir istisnayım ve bundan çok da gocunmuyorum. Benim annem her şeye yetti, yetecek de evelallah. Hiçbir kimsenin de onu üzmesine elimden geldiğince izin vermeyeceğim. Çünkü o beni hep korudu, kolladı. Sıra bende.

Teşekkürler annecim, iyi ki hayatımdasın. Güzel gülüşlüm…