Bektaş Selçuk
Eve gittiĝinde annen, okulunda öğretmenindir senin… Hayat okulundaysan eğer o daha da fena…Temelindir senin.İlk taṣı onlar koyar; yıkılma diye. O taṣ o kadar sağlamdır ki zelzeleyle yerinden oynamaz… Devrilmezsin.
Evlisindir… Eşin hamile. Çocuk ha doğdu ha doğacak.. Koşacaksın hastaneye. Dileyeceksin doktorlardan “Kadın Hekim”… O verecek ellerine minicik masumları.Havalara uçacaksın.
Aşık olacaksın. Hayallerini süsleyecek… Şarkılar besteleyeceksin. Evde, dışarıda, eş dost toplantılarında sadece onu düşüneceksin.. Rabbin’den onu dileyeceksin…
Gün gelecek sadece o seni düşünecek. Herkes birer birer giderken en son eli sana sadece o verecek. Düşeceksin elbet.O kaldıracak. Hayatını sana o verecek…
Hani bir hakikat vardır. Neşet Ertaş’ın sözüyle hafızalarımıza kazınır: “Analar insandır; biz insanoğlu…” Yani Kadın anadır. Seni var eden. İçeride dışarıda seni tepeden tırnağa hep yeniden yaratan.
Peki bunca alelade yaradılışa rağmen biz erkekler olarak yeterince saygılımıyız onlara karşı? Sahip olduklarımızın değerini biliyor muyuz? Neden öldürüyoruz Özgecanları? Neden kıyıyoruz kızının gözleri önünde Fatmalara? Hatırlar mısın Münevverleri Şuleleri? Cerenleri Pınarları? Sayayım mı daha kimler var niceleri…Neden sevmedik onları? Neleri vardı, neleri fazla geldi? Senin annen değil miydi? Hastane doktorun hemşiren..Okulda öğretmenin. Evinde eşin..Şehidimin annesi… Gücün neye yetti? Utanmadın mı? Gökkuşağının altından geçirmek varken nasıl reva gördün bu skandalları? Rabbin sana “Cennet onların ayaklarının altındadır.” demedi mi?
Bu yazımı, hayatımızın her anında kalbimizin en değerli köşesinde yer alan; hala hayatta olan ve bu dunyadan göçmüş olan tüm Annelerimize, şehit annelerine, erkek caniliğine kurban gitmiş tüm kadınlarımıza ve hayatımızda olan bütün kadınlarımıza armağan ediyorum. 8 Mart Dünya kadınlar gününüzü en içten dileklerimle kutluyorum. Unutmayın ki sadece 8 Mart ile değil bana biçilen her gün en değerli varlık sizler olacaksınız.Mücadelem hep sizinle devam edecek. Hepiniz iyi ki varsınız…
