Boş koltuk

Seni bana hatırlatan bir şey var ;
Tam karşımda.
Yeni olmuş taze ceviz renginde, elbisesi
Kızıl tonlarında bir kolu
Güneşi gördükçe rengi açılan
Son kez gördüğüm gözlerinin renginden
Az daha açık bir yastığı…
Seni şu an zihnimde oturttuğum yer.
Birisi göz koyduğunda
İçten içe kızdığım başkasına veremediğim
Dokundurtmadığım…
Bak dede tam karşımda.
Biliyorum oradasın.
Her zaman gözlerini alamadığın televizyonuna bakıyorsun.
Sağ elini çenene dayayıp uyuyakalıyorsun.
Zayıf, her zaman üşüyen vücudunun üstünü örtüyorum.
Ve kumandalarda senin ellerini görüyorum.
Seni kızdırdığımda senin gibi esip gürleyen, senin kadar masum,
Senin kadar çevik, senin kadar kemikli ellerin kızıyor bana.
O yumuşaklığını bana sardığın ellerin nerede?
Onlar da mı gittiler?
Son kez öptüğüm ellerinde izim kalmış mıdır?
Senin izin hâlâ yeşil elbisesiyle duran
Karşımdaki koltukta.
Hâlâ orada.
Boş koltuğunda.