Mustafa Demir
Bazen veda ederiz.
Yalnızlara dolaşır, ağlamaklı gideriz.
Bazen bir seda bırakır boşluğa,
Dünden olanlara elveda ederiz.
Kahrederiz, kerçederiz, yeri gelir sabrederiz.
İmkânsıza koşarız, günü imkân ederiz.
Bir gül koyar dudağımıza, mekânı hemhâl ederiz.
Bazen ağlamak isteriz.
Buğularız şeffafları, hayâli bir dağ çizeriz.
Kapılırız bu dağın eteklerine,
Zirveler görürüz, zirvede bir çağ isteriz.
Alırız elimize ipleri, iplerle günah işleriz.
Kaybederiz, kayboluruz, feryad-ı figan ederiz.
Bir al değer yüzümüze, al ile devam ederiz.
Bazen kalırız ellerin elinde,
Çaresizlikler sınar bizi içerden içeriye.
Bir de dönüp baksak ya geriye,
Vedalar hatırlanır evvelden ileriye.
Biz mi unuturuz gülmekleri ?
Bir zaman gelir ki uzaklaşır bizden.
Yürümekli bir hâl biliriz,
Ve saklarız hepimizden.
Yaklaşır şarkıların en acıklı tonları,
Yaklaşır kalplerin kılcallı kırıkları.
Diriltiriz içimizde hükümsüz ‘Artık’ları,
‘Artık’ deriz, ‘ben’ deriz
Ve ekleriz yeni elvedaları.
