İnanmak Gerek

Mutlu etmiyor beni eskisi gibi

-heyecanlandıran o eşsiz sahneler-

Dalıp gidiyor ömrüm

Davranan varlıklara

Tüketen

Çalışan

Hareket halinde olan

-varlıklara-

Rüzgâr indiriyor camları

Kapının –benim hiç bitmeyen kalp çarpıntılarım gibi-

Gürültülü bir hırıltısı var

Titrek ışıkları, camları ve bulutları

Seviyorum

Sığar mı yalnızlığıma bu hafif melankoli ve

Yıldızların psikolojik septomları

Bir tekne batmak üzere- göz bebeği adama- karşı

Balıkçılar yorgun

Deniz alacaklı

Deniz

Hep

Alacaklı!

İlle de seviyorum diyor

‘’Seviyorum siyahları’’

‘’Bitmesin siyahlar!’’

Siz bilmezsiniz ama siyahlar olamasa kavuşmaz karanlıklar aydınlığa!

Yıldızları da göremezsiniz

Cennet görüntülerini de

Perdelerinizi çekmeyin

Gerek manzaranıza karşı

Gerek fırıtınalı gecelerinize karşı

Hep uzaklaştınız doğadan –doğaldan-

Tuhaf geliyor bir martı ciyaklamasıyla,

Havlayan bir köpeğin sesi

Merhaba masum gece

Sen ki

Üstlendin tüm cinayetleri

Arka sokakların

Can alıcı vahşetlerini

Bile bile kanıtları

-bile bile ah!-

Bu ülke, bu dünya

Sarmaşıklar arasında sıkışmış

Çirkin akrep yuvalarına benziyor

Ki sarmaşıklar bile sıkar sıkar saramazdı onların yuvasını

Yorulurdun değil mi?

Görmekle hissetmekle,

Davranmak arasında hep bir

Mesafe var

Babam çok kızmıştı bana o gece

Anlamıştı çünkü beni

Anlamak –kötüdür-

‘’bitti’’ diyemedim ama

‘’geçti işte’’ diyebildim

Ah bu dünya ne korkunç!

Kendi sesimi duyamadığım zamanları özlüyorum

-Gelmeyecekler-

Zaman geçti

Horozlar ötmeye başladı

-Yine sabah mı oluyor?-

‘’bitti’’ diyemedim ancak

‘’geçti işte’’ diyebildim

İnanmak gerek

İnanmak ge-karanlığa

İnanmak

İnan

karanlığa