Her şey kendine ait bir odada, elleriyle kendini yok ettiğini bir şairin öyküsünde görmesiyle başladı. yeni bir kendine ait bir oda inşa etmek, ait...

Onu,bir pencere kadar sevdim ben. Penceresinin pervazı benim için hayata açılan kapıydı, önündeki çiçekler benim için cennetteki yasaklı elma ağacı misaliydi. Ona meyletmek benim...

Geçen yaz gecelerinde, kendini delicesine güzel hissederek dalga sesleri eşliğinde gecenin koynuna girdiği koltukta bu yaz güzelliği sorguluyordu. Daha önceleri bu mevzu aklına hiç...

Benim küçük kızım, seni öylesine özlüyorum ki.  Hem sadece ben mi kedimiz, çiçeklerimiz hepsi özlüyor. Güllü, arsız, küskün.. Sen yoksun diye öyle soluklar ki ne...