Melike Karagöz
Benim küçük kızım, seni öylesine özlüyorum ki. Hem sadece ben mi kedimiz, çiçeklerimiz hepsi özlüyor. Güllü, arsız, küskün.. Sen yoksun diye öyle soluklar ki ne ettiysem ne kadar konuşsam da senin anlattıklarının, senin verdiğin suyun etkisini göstermiyor. Bak, miskin artık kuyruğunu çeke çeke sevdiğine kızmıyormuş. Öyle dedi bana..
Ah, benim can suyum öylesine özledim ki.. Göz göze gelip gülmelerimizi; babanın, kitaplığımızı dağıttın diye sana söylendiğinde mahcup olduğunu görüp bir köşeden sana komik suratlar yapmayı, ardından üçümüz birden kahkahalar atmalarımız burnumda tütüyor. Hani seni uyutmak için yanına yatıp elini yanağıma, elimi yanağına koyup gözlerine baka baka uydurduğum masalları anlatmayı özlüyorum. Hep sorardın bu masalları nereden buluyorsun diye ben de bilmem aklıma geliyor derdim. Yanılmışım, ben o masalları gözlerinden okuyormuşum. Sen olmayınca masallar da yok artık..
Seni öylesine özlüyorum ki nurum, karnımdan gıdıklasalar bile gülmem artık. Minik kuzum benim nerelerdesin? Bak baban işten geldi, ben sofrayı hazırlıyorum, pıtır pıtır koşup kim açacak kapıyı? Kim hoplayacak babasının boynuna? Ben sizi köşeden izleyip mest olamayacak mıyım?
Hadi bekletme anneyi, gel.
Hem sana söz artık saçlarını tararken daha dikkatli olacağım. Tatlıyı yemekten önce yemene izin vereceğim. Ben içerde çalışırken babayla istediğiniz kadar ses çıkarın. Sen yeter ki gel.. Gel ki hanemizde çiçekler yeniden açsın. Gel ki babayı şarkı söyleyerek uyandıralım. İçimizin müziğinde dans edelim..
Ama.. Ama yoksun be mis kokulum,anneparem.. Sen olmayınca kitaplar tek soluklu yaşıyor, iyilik iki canda kalıyor. Sen olmayınca umut közlü bir ateş. Sen olmayınca ben yetim kalan bir anne..
Etme, çık gel artık. Ki annen tekrardan küçük bir kız çocuğu olsun..
Hem anneler öyle bekletilmez bilmez misin sen?
