Eve ekmek götüremeyen şiir

Bütün kaybedenler toplansak bir uçurumda

Kaderine yenilenler

talihine küsenler

Terk edilenler

sırtından vurulanlar

Mutsuzluğu yüz ifadesi edinen öğretmenler

dünyadan merhamet dilemeyenler

Kravata boyun eğmeyenler

Eve ekmek götüremeyen babalar

Akşam ezanı okununca gidecek yeri olanların ardından

Nefret ve can kırığıyla bakakalanlar

Bütün, bütün toplansak ölü kırlangıçlar gibi

Kanatların anlamsızlığı hakkında haykırsak

Biriniz de anlayın lan orospu çocukları

Haykırsak atlayıp bulanık zihnimizden aşağı

Tüm küfürlerin anlamını yitirdiği o malum yere

Anlaşılmanın çok da ütopik olmadığı anlaşılsa

Huzur ve başarmak farklı şeylerdir anlaşılsa

Sevmek ve sevişmek kardeş değildir anlaşılsa

Biriniz çıkıp yeni bir dünya doğursa

Kaybetmenin olmadığı şeyler icat edilse

Mesela tekerleğin icadı bizi

Olmak istediğimiz yere götürmüyorsa boştur

Kim anlayacaksa anlasa bizi yeni baştan

Ölsek öldüğümüz bilinir hiç değilse

Dilekçelerle doldursak devletin bütün yapraklarını

Sırtımızı dayadığımız birkaç ağaç kaldı lan

Biz, insanların arasına kabul etmediği

Biz, zafer kazananlar listesinde yer almayan

Biz, çiçekçilerin önünden başı eğik geçen

Biz, masalara gelen çingenelerin kafasını çevirdiği

Biz, bu dünya kerhanesinin hiç müşterisi olamayanlar

Hangi dilde bağırsak anlarsınız lan

Kırıldık,

Yenildik,

Ezildik,

kabul.

Altı uçurum olan bir yerde

Hayatın kırık sandalyesine oturduk.

Bütün ağzımızla

Her dilde

pes.