Delil Demir
Çok değiştim zaten bu kaçınılmazdı.
Değişmem gerekirdi, hiçbir şey yolunda gitmiyordu bende pek fazla iyi biri değildim başı boş hiçbir şeyi takmayan hedefsiz kişinin tekiydim.
Uğruna yaşayacak bir şeyim yoktu değişmem gerekirdi ve çok değiştim.
Çok değiştim ve bunun farkındaydım.
Bir kişiliğim yoktu, fazla içine kapanık biriydim ve bir gerecek hayal edemiyordum, hayal dünyam çok dardı.
İnsanları anlamıyordum, insanların dertlerini tasalarını hatta takmıyordum bile insanları işte bu yüzden çok değiştim.
Aşık olamıyordum sevemiyordum ve ya birisine bağlanamıyordum,
Olayları geniş bir perspektifte algılayamıyordum. Derslerde başarısızdım bir kitap açtığım yoktu, okul benim için hiçbir şeyi ifade etmiyordu.
VE SONRA NE OLDUYSA OLDU
Çok değiştim; akışına bıraktığım hayatımın bir ağa takıldığını bu döngünün böyle devam edemeyeceğini gösterdi.
Tesadüfen takıldığım ağ, su gibi bıraktığım hayatımın bir yerde durduğunu ve artık böyle devam edemeyeceğini birşeylerin değişmesi gerektiğini gösterdi.
Bir şeylerin değişmesi gerekirdi, insan ömrü boyunca amaçsız yaşayamazdı, bir hiç uğruna sabahtan akşama kadar yemek ye yat uyu sabah kalk okula git eve gel akşam yat hep aynı döngü.
Ve şimdi değiştiğim kişinin tam ben olan sürümü değilim hala değişiyorum. Kitapları okuyunca,
farklı insanları tanıyınca farklı yerler farklı kültürler ve farklı maskeler görünce ders alır gibi değişiyorum elimde değil.
Hatta bu yazıyı yazarken bile değiştiğimin farkında gibiyim bu iyi mi kötü bilemiyorum ama çok değiştim ve değişiyorum.
