Günce

Aniden verilmiş bir kararla yazıyorum bu yazıyı. Gecenin en karanlığında, en sessiz zamanlarında. İnce ince yağan yağmurun arkasında bıraktığı toprak kokusunu duyuyorum sadece. Bu günlerde ansızın  umutsuzluk,mutsuzluk ve hüzün çöküyor içime. Hiç bir şey yapmaya mecalim kalmadığını hissediyorum. Sanki üzerimde yılların yorgunluğu ve ağırlığı varmış da ben onların altında ezilmişim gibi. Elle tutulur sebeplerim yok böyle hissetmek için belki de. Hatta arada sırada boyle şeyler hissettiğim için sahip olduğum imkanlara nankörlük ediyormuşum gibi geliyor. Ama olmuyor işte. Ne kadar her şey yolunda gibi görünse de içimde bir yerlerdeki kapanmayan yaralar gün yüzüne çıkmaya çalışıyor. Ölümler, kayıplar, acılar,yanlış kararlar,yanlış insanlar..

Hepsi birden kocaman bir yük bırakıyor sırtıma. Geçmişin karanlık tarafları sürekli gün yüzüne çıkmak istiyor. Yüzleşmekten kaçtığım gerçekler varlıklarını birer birer hatırlatıyor. Kaçıyorum. Kaçmak için çabalıyorum. Hiç yokmuş gibi varsayarak önüme bakmaya çalışıyorum. Yanlış olduğunun farkındayım. Ama bu kez bile bile yanlış yapmak istiyor canım. Sürekli doğrunun peşinde koşmak, doğruyu aramak yordu belki de beni. Bilmiyorum. Çok da kurcalamak istemiyorum doğrusu. Battı balık yan gider misali düşünmeden,mantık aramadan, dümdüz akışına bırakıyorum her şeyi..