Hüküm

O’na göz ucuyla baksam ,
Tevkif ediliyorum.
Bu aşktan yana olunca işte
Mahpusluk besliyor içim.
Halbuki hiç bir hakimle
Karşı karşıya gelmişliğim yok.
Hiç bir gardiyanı gözlemedim
Yatağımda kıvranırken hastalıktan.
Öyleyse hükmü verip duran destursuz,
Bu fotoğraflarda
Yüzümü oyup duran hayasız kim?
Bu eczası yok yaralar
Bu yıpratılmış roman
Bu şiirden bozma
Vuruk izleri dizlerimin
Bu kesik saç
Sıyrık bakış
Körüklenmiş dudak
Ve kırık surat
Bu deli delilik kimin?
Kimden sakınıyorum
Bu ihtişamlı yalnızlığı,
Damarlarımda her sabah
Gerinerek uyanan aşkı neden?
Devşirme acılarımdan birini
Feda etsem diyorum semaya
Sırtında bin kederle
Bin bir hayatla
Gözümün ucundan düşse de
Gökyüzü,
Yeri yerilse içimin.
O’nun sesiyle
Tok tok tok vurulsa da gövdeme.
Kaderimin yakasında
Bir rozetten
Ve hatta bir broştan fiyakalı duracak
Ve “hüküm verildi” diyecek
Bilirim.
Ben tüm bu olanlara işte
Tevkiften sonra
Yerle gök arasındaki
Büyük imtihanda
Şahidim!