Azize Akdemir
Tüm mesele, geçmişe ‘geçti’ diyebilmek imiş. Geçtiğini kabullenemedikçe, geçmişi anılar deposuna kilitleyemedikçe, boş bulunduğun her anında, anılar beynin kıvrımlarını milim milim gezer; hatta meret bir kanserli hücre gibi çoğalarak ya da taze örülmüş ağının gururuyla harici yer bırakmadan her yeri saran örümcek gibi sararmış tüm beyni.
Geleceğe giden yolda kambur gibi yürümeyi zorlaştırırmış. Öyle kamburlaşırmış ki insan, kafasını kaldırıp da gökyüzünün mavisine bakamazmış; hâliyle yeni umutlar da doğamazmış içinde.
Ve bir kız seçmiş en güzel anılarını, doldurmuş bir balonun içerisine, uçurmuş ta en derinlerine. Takınmış en hamarat halini, seçmiş en güzel süpürgesini, süpürmüş tüm ağları. Süpürdükçe dikleşmiş, bakmış umutla gökyüzüne.
